ΠΕΝΘΟΣ

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΥΚΡΙΝΩΣ!

Ballade

Ballade
to the forgotten poets of the ages

Detested by both men and gods,
like nobles who have bitterly decayed,
the Verlaines wither; wealth remains
to them, of rich and silvery rhyme.
With "Les Chatiments" the Hugos are intoxicated
by their terrible Olympian revenge.
But I shall write a sorrowful
ballade to the forgotten poets.

Though the Poes have lived in misery,
and though the Baudelaires have suffered living deaths,
they ve all been granted Immortality.
Yet no-one now remembers,
and the deepest darkness has completely buried,
every poetaster who produced limp poetry.
But I make as an offering this reverent
ballade to the forgotten poets.

The world's disdain is heaped on them,
but they pass by, unyielding, pallid,
sacrifices to the tragic fraud that
out there somewhere Glory waits for them,
that wise and merry virgin.
But knowing that they re all due for oblivion,
I weep nostalgically this sorrowful
ballade to the forgotten poets.

And off in some far future epoch:
"What forgotten poet" I should like it to be asked
"has written such a beggarly
ballade to the forgotten poets?"

Kostas Karyotakis
translated by
Peter J. King and Andrea Christofidou

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΟΞΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που' ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί,
στην τραγική απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;»

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΙΩΤΑΚΗΣ

ΓΟΡΓΟΝΑ

ΓΟΡΓΟΝΑ

Ήταν το πρώτο σου φιλί που πήρα δαγκωμένο.
Μια ψύχρα αμέσως μ’έλουσε και ήταν φανερό
απ’τα ειπωμένα τίποτα δεν ήταν ελεγμένο
Παρά μια γνώση πως πολύ βαθιά θα πικραθώ.

Στόλισες την απόφαση με λεκτικά κοράλλια
με το σπαθί που φύλαγες για τούς Σαρακηνούς
μια σπάνια μου κούρσεψες κινέζικη βεντάλια
όντας σε ψυχική εμπλοκή νάζια σου έκαμε ο νούς.

Λυσσά η γοργόνα στ’ανοιχτά την ώρα που μ’αρνιέσαι
μόλις της εμηνύσανε πως έχω προδοθεί
ξορκάει της μοίρας τα στοιχειά ανέφελη για για να’σαι
και φεύγει σε πιο παστρικά νερά να βυθιστεί.

Χαράζει η ουρά στο πέλαγο ανείπωτα μια λύπη.
Για κείνους που έτσι απνοεί σ’αγάπησαν αν δω
έφτιαξα ένα επικό για σένα παραμύθι
να’χω σε πρώτη ζήτηση να τους διηγηθώ.

ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΙΣ /ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ;
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
(Βίβλιο και δίσκος ακτίνας)

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ

Ένα καράβι της φυγής,ένα γλυκό καράβι
στα όνειρα μου έρχεται και μπαίνει κάθε βράδυ.

Στην πλώρη γράφει:«Λεύτερος»,στην πρύμνη
«Δεν αντέχω»
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά ο,τι εγώ δεν έχω.

Κι ο καπετάνιος με ρωτά κι ο καπετάνιος λέει:
«Μήπως πεινάς,μήπως διψάς κι είσαι σκοτεινια-
σμένος;»

«Μήτε πεινώ μήτε διψώ,μα ψάχνω μια πατρίδα
γιατί δεν έχω μια μεριά να γείρω το κορμί μου
αν με προδώσει η θάλασσα,ο σκύλος κι η καλή
μου».

Ένα καράβι της φυγής,ένα γλυκό καράβι
στα όνειρα μου έρχεται και φεύγει κάθε βράδυ.

ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ;
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

A BORD DE L' «ASPASIA»

A BORD DE L' «ASPASIA»
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία,
πάντα στο deck, σε μια σαιζ-λογκ πεσμένη, κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερώτατην αιτία.

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ό,τι σου λέγαν πικρογέλαγες, γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.

Κάποια βραδιά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε,
είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου:
«Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!»

Ύστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κι εγώ, που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ/ΜΑΡΑΜΠΟΥ/ΕΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

KASBAH

(Πίνακας:Ενα από τα καταραμένα κορίτσια του MODIGLIANI)

KASBAH

Στο Γιώργο Ζαρίμπα
το φίλο της καρδιάς

Τραβούσαμε με βήμ’αργό προς την Κασμπά.
Φέσι αλγερίνικο φορούσε ο συνοδός μου.
Το στοίχο ποίηση το λαμπρότερό σου δός μου
για να ιστορήσω κάποια πράγματα θαμπά.

Ο ανήφορος ψηλός πολύ και σκαλωτός
αρχαία γιομάτος μαγαζιά κι οπλοπωλεία.
Η παραλία κάτου φαινόταν με τα πλοία
κι ένας πολύγλωσσος που ερχόταν συρφετός.

Μαύρες γυναίκες στολισμένες με λευκά
Αλγερινές που εθορυβούσαν κι εγελούσαν
και ναυτικοί απο ξένες χώρες που φορούσαν
κάσκες παράδοξες και ρούχαα τροπικά.

Σπίτια παλιά δίχως παράθυρα, ψηλά
κι απά σε πέτρινα πεζούλια καθισμένες
πατρόνες γριές σαν από κόλαση βγαλμένες
παίζανε ζάρια και τραβούσανε λουλά.

Μες σε κοιτώνες χωρισμένους σκοτεινούς
απάνου σε φαρδιά και βρώμικα κρεβάτια
Άσπρες και Μαύρες με φρικτά κι άφωτα μάτια
δίχως ορίζοντα και δίχως ουρανούς.

Μέσα στο νούμερο «Ταλαάτ» ένα λευκό
κορμί γυναίκας σ’ένα ολόμαυρο μεντέρι
στα χέρια της παίζει με τέχνη ένα μαχαίρι
κι ένα χοντρό βιβλίο διαβάζει παλαιικό.

Με χαιρετά με μιάν ευχήν αραβική
και μου μιλεί από κάθε γλώσσα λίγα λόγια
που της έμάθαν μες στα ξένα καταγώγια
όσοι κοιμήθηκαν μαζί της ναυτικοί.

Όμως κρατά μετά τα χείλη της κλειστά.
Άν μείνεις-μού’πε-τ΄όνομα μου μη ρωτήσεις.
Μισώ τις μάταιες εξομολογήσεις
και των ανδρών τα λόγια τα ζεστά.

Μείναμε δίχως να μιλάμε ως την αυγή
κι όταν επλήρωσα κι εκίνησα να φύγω
κουδούνισε τα χρήματα στο χέρι λίγο
και μου τα πέταξε στο πρόσωπο με οργή.

Καί μου ’πε :Αν ζήσατε πολύ στους τροπικούς
κι αν εδιαβάσατε παράξενα βιβλία
μάθατε μόνο να οδηγάτε αργά τα πλοία
στους χάρτες σκύβοντας τους μερκατορικούς.

Αλλά το ασάλευτο ταξίδι των πορνών
ποιός από σας,τυφλοί,ποτέ το βλέπει;
ο μεσονύχτιος ήλιος πάντοτε το σκέπει
και τ’άστρο κάποιων άγνωστών σας ουρανών.

Εβγήκα.Απ’έξω απο την πόρτα της σειρά
προσμέναν Γάλλοι,Εγγλέζοι και Σενεγαλέζοι
κι αυτή κλεισμένη το μαχαίρι της να παίζει
πετώντας το στον τοίχο τούτη τη φορά.

Κι ετράβηξα τρεκλίζοντας με βήμ’αργό
ώσπου έφθασα με τη βοήθεια του Κυρίου
απ’την αρχαία πολιτεία του Αλγερίου
στο ξεβαμμένο μας τεράστιο φορτηγό.

s/s Antzouletta

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ /Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη
ΑΘΗΣΑΥΡΙΣΤΑ ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ GUY(MICHEL)SAUNIER/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τί κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

CHARLES BAUDELAIRE

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας.

ΤΑ ΠΛΟΙΑ

Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.
Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.
Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.
Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.
Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.
Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ(Στα ίδια Πλοία αναφέρεται και το post στις 9/7/07 με τον ίδιο τίτλο...)


(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)

ΠΡΟΣ ΝΕΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

ΠΡΟΣ ΝΕΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Προς τα εκεί-θέλω και σ’εσένα πια
αφήνομαι και στο κουπί μου.Ως πέρα
η θάλασσα είναι ελεύθερη,η γαλέρα
μου η γενοβέζικη μες στο γαλάζιο ορμά.

Νέα και πιο νέα όλα μαρμαίρουνε.Πλαγιάζει
το μεσημέρι πάνω στο χώρο και στο χρόνο:-
το μάτι σου,ω,το μάτι σου,αυτό μόνο,
ω Άπειρο,πελώριο με κοιτάζει.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΛΗΣΗ
Να πεθαίνουμε έτσι,
όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει-
το φίλο,που βλέμματα και λάμψεις
θεικές έριχνε πάνω στη σκοτεινή νεοτητά μου:
-ζωηρός και βαθύς,
ένας χορευτής μέσα στη μάχη-,

ο πιο χαρούμενος απ’ όλους τους πολεμιστές,
ο σοβαρότερος απ’ όλους τους νικητές,
πάνω στη μοίρα του στήνοντας μια μοίρα,
σκληρός,στοχαστικός,προβλεπτικός:-
τρέμοντας που νικούσε,
αλλαλάζοντας που,πεθαίνοντας,νικούσε:-

προστάζοντας την ώρα που πέθαινε,
-και πρόσταξε να τον αφανίσουν...

Να πεθαίνουμε έτσι,
όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει:
νικώντας,αφανίζοντας...

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ
Οι διθύραμβοι του Διονύσου
Εκδόσεις Αιγόκερως

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

Στο ρόδινο μακάριο φώς,να με,ανεβαίνω της αυγής,
με σηκωμένα χέρια.
Η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου,έτσι για να βγώ
προς τα γαλάζια αιθέρια...

Μα ω οι άξαφνες πνοές της γής,που μες στα στήθια μου χιμάν
κι ακέρια με κλονίζουν!
Ω Δία,το πέλαγο είν’βαρύ,και τα λυτά μου τα μαλλιά
σαν πέτρες με βυθίζουν!

Αύρες,τρεχάτε ω Κυμοθόη,ω Γλαύκη ελάτε,πιάστε μου
τα χέρια απ’τη μασκάλη.
Δεν πρόσμενα,έτσι μονομιάς,παραδομένη να βρεθώ
Μες στου Ήλιου την αγκάλη...

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

AMOR MIO,SI MUERO

Amor mio,si muero

Amor mio,si muero y tu no mueres
Amor mio,si mueres y yo no muero,
No demos al dolor mas territorio:
No hay extension como la que vivimos.


Polvo en el trigo,arena en las arenas
El tiempo,el aqua errante,el viento vago
Nos llevo como grano navegante.
Pudimos no encontramos en el tiempo.


Esta pradera en que nos encontramos,
Oh pequeno infinito!Devolvemos.
Pero este amor,amor,no ha terminado,


Y asi como no tuvo nacimiento
No tiene muerte,es como un largo rio,
Solo cambia de tierras y de labios.

...Αντιγραφή απο το νέο CD της Angelique Ionatos.
Στην φωτογραφία είναι η ίδια, την φωτογραφία του NERUDA θα την ποστάρουμε εν καιρώ...

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΣΩΜΑ,ΛΟΦΟΙ

Πίνακας PICASSO Τι άλλο...;

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΣΩΜΑ,ΛΟΦΟΙ...

Γυναικείο σώμα,λόφοι λευκοί,πόδια κατάλευκα,
μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.
Το αργασμένο κορμί μου άγρια σε σκάβει
και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

Είμουνα μόνος κι έρημος,σαν το τούνελ καληώρα.
Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε,
και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.
Για να μείνω εγώ ζωντανός,έφτιαξα εσένανε όπλο,
σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου,στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός,κι εγώ σ’αγαπάω.
Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια
κι από άπληστο γάλα και κραταιό.
Ώ, τ’αγγεία του στήθους !Ώ τα μάτια της απουσίας!
Ώ, του εφήβαιου τα δώρα!Ώ, η συρτή και θλιμμένη φωνή σου!

Σώμα της δικιάς μου γυναίκας,
υπήκοος θα ’μαι πιστός των θελγήτρων σου.
Δίψα μου,πόθε μου ατελεύτητε,αβέβαιε δρόμε μου!
Σκούρες νεροσυρμές,όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί,
και ο κάματος ακολουθεί,και ο καημός ο απέραντος.

PABLO NERUDA
ΕΙΚΟΣΙ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑΝ ΕΛΠΙΔΑ
Μετάφραση:ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΥΠΩΘΗΤΩ