ΟΔΗΓΕ ΤΩΝ ΑΚΤΙΝΩΝ

(...Οδηγέ των ακτίνων * και των κοιτώνων μάγε

Αγύρτη που γνωρίζεις * το μέλλον μιλησέ μου

Που να βρώ την ψηχή μου * το τετράφυλλο δάκρυ...)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
...Στην φωτογραφία με την Μαρίνα Καραγάτση

MY WAY

And now, the end is near,
And so I face the final curtain.
My friends, I'll say it clear;
I'll state my case of which I'm certain.

I've lived a life that's full -
I've travelled each and every highway.
And more, much more than this,
I did it my way.

Regrets? I've had a few,
But then again, too few to mention.
I did what I had to do
And saw it through without exemption.

I planned each charted course -
Each careful step along the byway,
And more, much more than this,
I did it my way.

Yes, there were times, I'm sure you knew,
When I bit off more than I could chew,
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.

I've loved, I've laughed and cried,
I've had my fill - my share of losing.
But now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that,
And may I say, not in a shy way -
Oh no. Oh no, not me.
I did it my way.

For what is a man? What has he got?
If not himself - Then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels.
The record shows I took the blows
And did it my way.

Yes, it was my way.

Frank Sinatra

STRANGERS IN THE NIGHT

STRANGERS IN THE NIGHT

Strangers in the night exchanging glances
Wond'ring in the night
What were the chances we'd be sharing love
Before the night was through.

Something in your eyes was so inviting,
Something in you smile was so exciting,
Something in my heart,
Told me I must have you.

Strangers in the night, two lonely people
We were strangers in the night
Up to the moment
When we said our first hello.
Little did we know
Love was just a glance away,
A warm embracing dance away and......

Ever since that night we've been together.
Lovers at first sight, in love forever.
It turned out so right,
For strangers in the night.

La da da da da.......

From the film "A Man Could Get Killed" (1966)
(Bert Kaempfert / Charlie Singleton / Eddie Snyder)

Frank Sinatra - 1966

NEW YORK NEW YORK

New york, new york

Start spreading the news, Im leaving today
I want to be a part of it - new york, new york
These vagabond shoes, are longing to stray
Right through the very heart of it - new york, new york

I wanna wake up in a city, that doesnt sleep
And find Im king of the hill - top of the heap

These little town blues, are melting away
Ill make a brand new start of it - in old new york
If I can make it there, Ill make it anywhere
Its up to you - new york, new york

New york, new york

I want to wake up in a city, that never sleeps
And find Im a number one top of the list, king of the hill
A number one

These little town blues, are melting away
Im gonna make a brand new start of it - in old new york
And if I can make it there, Im gonna make it anywhere

It up to you - new york new york

New york

Frank Sinatra

GAROTA DE IPANEMA

Olha que coisa mais linda
Look, what a most beautiful thing
there
mais cheia de graça
moreover full of grace
É ela menina que vem e que passa
and she, this girl that comes and
goes
nun doce balanço, caminho do
mar
...with this sweet, swinging gait,
along the way to the sea. . . .
Moça do corpo dourado, do sol de
Ipanema
The girl with this golden body
from the Ipanema sun
O seu balançado é mais que un
poema
Her swinging gait is more than a
poem
é a coisa mais linda que eu já vi
passar...
and the most beautiful thing that I
ever saw go by
Ah! Porque estou tão sozinho
Ah! why am I so alone?
Ah! Porque tudo é tão triste
Ah! why is everything so sad?
Ah! A beleza que existe
Ah! the beauty that is there!
A beleza que não é só minha
The beauty that is not just mine . . .
que também passa sozinha
that is also passing by alone.
Ah! Se ela soubesse que quando ela
passa
Ah! if she only knew that when
she passes by
o mundo sorrindo
the world is smiling
se enche de graça
filling up with grace
e fica mais lindo
and turns more beautiful
por causa do amor
because of love
por causa do amor
because of love
por causa do amor
because of love

THERE REALLY IS A GIRL FROM IPANEMA

There really is a Girl from Ipanema
Manuscript of "Garota de Ipanema" and Héloise Pinheiro, in Ipanema, in the book Ela e carioca Buy Ela é carioca: Uma enciclopédia de Ipanema by Ruy Castro (in Portuguese) at Amazon.com
The legend
In 1962, on her way home from school Héloisa Pinheiro regularly passed the Bar Veloso on Rua Montenegro in Rio de Janeiro's fashionable Ipanema district. The composer Antonio Carlos Jobim and poet Vinícius de Moraes, who were collaborating on a musical comedy, were hanging out in the bar. Every afternoon they watched her pass by, and were inspired to write "Garota de Ipanema". Later Jobim said, "She had long, golden hair, these bright green eyes that shone at you and a fantastic figure: let's just say that she had everything in the right place. ..." [Harold Emert, Insight Guide to Rio de Janeiro pp. 138-139]
Now the street has been renamed "Rua Vinícius de Moraes" and the bar, "A Garota de Ipanema". But heartbreakingly beautiful girls still walk by every day. . . .

THE GIRL FROM IPANEMA

Girl From IpanemaTall and tan and young and lovely

The girl from ipanema goes walking

And when she passes, each one she passes goes - ah



When she walks, shes like a samba

That swings so cool and sways so gentle

That when she passes, each one she passes goes - ooh



(ooh) but I watch her so sadly

How can I tell her I love her

Yes I would give my heart gladly

But each day, when she walks to the sea

She looks straight ahead, not at me



Tall, (and) tan, (and) young, (and) lovely

The girl from ipanema goes walking

And when she passes, I smile - but she doesnt see

(doesnt see)(she just doesnt see, she never sees me,...)


Writer(s): jobim/gimbel/demoraes

ΠΑΡΙΣΙ

ΠΑΡΙΣΙ

Παρίσι, ήταν καιρός τα ονείρατά μου
στο σκοτεινό πρωί σου να σκορπίσω
και να σ’ αφήσω παίρνοντας κοντά μου
τη θλιβερή χαρά να σ’ αγαπήσω.

Τώρα η Μεσόγειος λυγερή σειρήνα
που στο πλοίο μας γύρω αφροκοπάει
κι όλα του αφρού της τα κατάσπρα κρίνα
ένας σκοπός: μακριά σου να με πάη.

Κ’ ύστερα σα σιμώσουμε κει πέρα,
θαρθή προσταχτικό το φως ν’ ανοίξη
τα μάτια μου στην τρισγαλάζια μέρα
και την ενθύμησή σου να μου πνίξη.

Κ’ύστερα τα νησιά της θα χυμήσουν.
Κ’ η Αθήνα, ξέρω, δε θ’ αργοπορήση.
Θε να στηθούνε να μου πολεμήσουν
της αμαρτίας τον έρωτα, Παρίσι!

Και θα θελήσουν να ξεχάσω πόσο
σου δόθηκεν αμέσως η ψυχή μου.
Καθώς χωρίς την έγνοια ν’ ανταμώσω
γύριζα μέσ’ στους δρόμους μοναχή μου.

Όμως παντού έπιανα εύκολες φιλίες
γιατί σα να με ξέραν μου γελούσαν
παντού, σπίτια και πάρκα κ’ εκκλησίες
κι’ όταν ξαναπερνούσα μου μιλούσαν.

Και θα θελήσουν να ξεχάσω, πόση
καινούργια νειότη συ μούχες χαρίσει,
πως τη μοίρα μου ακόμα έχω ανταμώσει
γυρίζοντας στους δρόμους σου, Παρίσι.

Μαρία Πολυδούρη

ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

(...Στον Οδυσσέα Ξένο,στον έτερο Γαλλοτραφέντα
και κυρίως σε όλους όσους αγαπούν τους "Γάλλους καταραμένους"...)



A PARIS

Στο Παρίσι
σαν ανθίζει ένας έρωτας
για μέρες και για μέρες
δυό καρδιές χαμογελούν,
γιατί αγαπιούνται.
Στο Παρίσι

A Paris
Quand un amour fleurit
Ça fait pendant des semaines
Deux cœurs qui se sourient
Tout ça parce qu'ils s'aiment
A Paris

Την άνοιξη
πάνω στις σκεπές οι ανεμοδείχτες
γυρίζουν τρελά και κάνουν τσαλίμια
στην πρώτη περαστική,
αδιάφορη, πνοή ανέμου.

Au printemps
Sur les toits les girouettes
Tournent et font les coquettes
Avec le premier vent
Qui passe indifférent
Nonchalant

Γιατί ο άνεμος
όταν φτάνει στο Παρίσι
ένα μόνο θέλει:
να τριγυρίσει
σ' όλες τις ωραίες συνοικίες
του Παρισού

Car le vent
Quand il vient à Paris
N'a plus qu'un seul souci
C'est d'aller musarder
Dans tous les beaux quartiers
De Paris

Ο ήλιος,
ο παλιός ο φίλος
συμμετέχει στο πανυγύρι.
Κι έτσι παρέα με τον άνεμο
σαν παλιοί συμμαθητές
βολτάρουν χαρούμενα
στο Παρίσι

Le soleil
Qui est son vieux copain
Est aussi de la fête
Et comme deux collégiens
Ils s'en vont en goguette
Dans Paris

Χέρι με χέρι
τριγυρνάνε
παρατηρώντας
αν κάτι άλλαξε στους δρόμους
στο Παρίσι

Et la main dans la main
Ils vont sans se frapper
Regardant en chemin
Si Paris a changé

Πάντα υπάρχουνε ταξί
που παράνομα
σε παίρνουν
έξω απ' την πιάτσα

Y a toujours
Des taxis en maraude
Qui vous chargent en fraude
Avant le stationnement
Où y a encore l'agent
Des taxis

Στο καφενείο
βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι
να πίνει ότι του κατέβει,
μιλώντας και κουνώντας τα χέρια
κι είναι εκεί απ' το πρωί

Au café
On voit n'importe qui
Qui boit n'importe quoi
Qui parle avec ses mains
Qu'est là depuis le matin
Au café

Κι έπειτα είναι κι ο Σηκουάνας
κάθε ώρα, κάθε στιγμή
κι έχει τους επισκέπτες του
που τον κοιτάζουν στα μάτια:
είναι τα ερωτευμένα ζευγαράκια

Y a la Seine
A n'importe quelle heure
Elle a ses visiteurs
Qui la regardent dans les yeux
Ce sont ses amoureux
A la Seine

Είναι κι αυτοί
πούχουν χτίσει τη φωλιά τους
δίπλα στο ποτάμι
και που πλένονται κάθε μεσημέρι
στον Σηκουάνα

Et y a ceux
Ceux qui ont fait leur nid
Près du lit de la Seine
Et qui se lavent à midi
Tous les jours de la semaine
Dans la Seine

Και οι άλλοι
που βαρέθηκαν,
γιατί πολλά είδαν τα μάτια τους
και που θέλουν να ξεχάσουν,
γι αυτό πηδάνε στο ποτάμι

Et les autres
Ceux qui en ont assez
Parce qu'ils en ont vu de trop
Et qui veulent oublier
Alors y se jettent à l'eau
Mais la Seine

Μα ο Σηκουάνας
προτιμάει να βλέπει τα καραβάκια
που ταξιδεύουν στο νερό του
παίζοντας.

Elle préfère
Voir les jolis bateaux
Se promener sur elle
Et au fil de son eau
Jouer aux caravelles
Sur la Seine

Ένιες
δεν υπάρχουν μόνο στο Παρίσι
μα σ'ολόκληρο τον κόσμο.
Αν και σ' ολόκληρο τον κόσμο
ένα είναι το Παρίσι
κι' άλλα δεν έχει.

Les ennuis
Y'en a pas qu'à Paris
Y'en a dans le monde entier
Oui mais dans le monde entier
Y a pas partout Paris
V'là l'ennui

Στις 14 Ιουλίου στο Παρίσι
χιλιάδες φωτάκια λάμπουν
και όλοι χορεύουν στους δρόμους
στον ήχο του ακκορντεόν

A Paris
Au quatorze juillet
A la lueur des lampions
On danse sans arrêt
Au son de l'accordéon
Dans les rues

Στο Παρίσι
από τότε που έπεσε η Βαστίλλη
σ' όλες τις συνοικίες
σ' όλα τα σταυροδρόμια
υπάχουν αγόρια και κορίτσια
που κατάχαμα μέρα και νύχτα
κάνουν τρέλλες
στο Παρίσι

Depuis qu'à Paris
On a pris la Bastille
Dans tous les faubourgs
Et à chaque carrefour
Il y a des gars
Et il y a des filles
Qui sur les pavés
Sans arrêt nuit et jour
Font des tours et des tours
A Paris

Paroles / Musique : Francis Lemarque)

Yves Montand (France)
Donna Regina

Δεύτερη γραφή Οδυσσέας Ξένος

ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΡΑΒΙ

...Δυσκολεύομαι να βρω Καράβι στα μέτρα του Baudelaire



ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΡΑΒΙ

Θέλω νά σού διηγηθώ,ώ απαλή γοήσσα!
Τις ποικοίλες ομορφιές που τη νιότη σου στολιζουν
Θέλω να ζωγραφίσω την ωραιότητά σου,
Όπου η παιδικότητα δένεται με την ωριμότητα.

Όταν περπατάς τον άνεμο ριπίζεις με το φαρδύ φουστάνι,
Καράβι ωραίο μοιάζεις που στο πέλαγος ξανοίγεται,
Φορτωμένο πανιά και σαλεύοντάς τα ταξιδεύει
Μ'ένα ρυθμό γλυκό,νωχελικό κι αργό.

Στόν ολοστρόγγυλο και φαρδύ λαιμό,στους αφράτους ώμους,
Το κεφάλι σου καμαρώνει με χαρές μοναδικές
Με ύφος ειρηνικό και θριαμβικό
Το δρόμο σου διαβαίνεις κόρη μεγαλόπρεπη!

Θέλω να σου διηγηθώ,ω απαλή γόησσα!
Τις ποικίλες ομορφιές που τη νιότη σου στολίζουν
Θέλω ΄να ζωγραφίσω την ωραιότητά σου,
Όπου η παιδικότητα δένεται με την ωριμότητα.


Το στητό σου στήθος,το φανταχτερό μεταξωτό ωθεί,
Το θριαμβικό σου στήθος είναι ωραίο ντουλάπι
Που τα φουσκωτά και σκοτεινά φύλλα του
Σαν τις ασπίδες αιχμαλωτίζουν τις λάμψεις


Ασπίδες προκλητικές οπλισμένες με ρόδινες αιχμές!
Ντουλάπι με γλυκά μυστικά,γεμάτο πράματα καλά,
Αρώματα,ηδύποτα,κρασιά
Που να παραληρούν θα έκαναν μυαλά και καρδιές!


Όταν περπατάς τόν άνεμο ριπίζεις με το φαρδύ φουστάνι,
Καράβι ωραίο μοιάζεις που στο πέλαγος ξανοίγεται
Φορτωμένο πανιά,και σαλεύοντας ταξιδεύει
Μ' ένα ρυθμό γλυκό,νωχελικό κι αργό.

Οι ευγενικές σου κνήμες,καθώς τους φραμπαλάδες ανεμίζουν,
Στροβιλίζουν τους σκοτεινούς πόθους και τους ερεθίζουν,
Σα δυο μάγισσες, που κάνουν
Να στιφογυρίζει το μαύρο φίλτρο στο βάζο το βαθύ.


Τα μπράτσα σου,που θα περιγελούσαν,τις πρώιμες ρωμαλαιότητες,
Ειναι ανταγωνιστές δυνατοί σα δυο βόες,λαμπεροί,
Καμωμένοι να σφίγγουν ανένδοτα,
Για ν' αποτυπώσουν στην καρδιά σου τον εραστή



Στον ολοστρόγγυλο και φαρδύ λαιμό,στους αφράτους ώμους,
Το κεφάλι σου καμαρώνει με χάρες μοναδικές
Με ύφος ειρηνικό και θριαμβικό
Το δρόμο σου διαβαίνεις,κόρη μεγαλόπρεπη!

CHARLES BAUDELAIRE

CARMINA BURANA

CARMINA BURANA
VERIS ET AMORIS

Σαν βγήκα απο το καπηλειό τύφλα από το μεθύσι,
στης Αφροδίτης το ναό βρήκα φιλοξενία.
Μονάχος πήγαινα,μ’ωραία ρούχα στολισμένος,
πουγγί στ’αριστερό πλευρό κρατώντας φουσκωμένο

Γερά του ιερού ναού φρουρούσανε την πύλη
και να ‘μπω μέσα αδύνατο,μόλο που το ποθούσα.
Γλυκιά αντηχούσε μουσική απο γλυκό τραγούδι
οι πιο πολλοί θαρρούσανε πως έψαλλαν Σειρήνες.

Για λίγο ξεκουράστηκα με το φρούρο της πύλης
ηταν μια κόρη ευγενική και μικροκαμωμένη,
ομορφη.Τρυφερά μιλωντάς της στο τέλος
εκπλήρωσα τον πόθο μου μες στο ναό να εισέλθω.

Αφού με είχε πια δεχτεί,στης θύρας το κατώφλι
καθώς στεκόμουν,με ρωτά η όμορφη παρθένα:
«Πούθ’είσαι,νέε μου,σ’αυτά πώς σίμωσες τα μέρη;»
Κι εγώ της είπα:«Δέσποινα,είμαι δικός σας σκλάβος».

«Ποιά είναι η αίτια, λέγε μου για την επισκεψή σου;
Τι λογής άνεμος σ’αυτές τις όχθες σ’εχει φέρει;
Μη σ’εσπρώξε η ανάγκη σου,μη σ’εσπρώξε η νιότη».
Κι εγώ είπα:«Ήρθα,γιατί ανίκητες ανάγκες μ’έχουν σπρώξει.»

Μέσα βαθιά λαβώθηκα και απέξω απ’ την πανούργα
του έρωτα τη σαϊτιά αφότου ήρθα στον κόσμο,
το βέλος τούτο στην καρδιά αγιάτρευτο ακόμη
το’χω.Από δρόμο μυστικό ήρθα,για να γλιτώσω.

«Αδιάκοπα σ’εκλιπαρώ,τα λόγια αυτά σου στέλνω,
παρθένα συ τρισόλβια,στην Κύπρη να μηνύσεις».
Αφού της πρόσπεσα θερμά,από τα παρακάλια
λύγισε και τις εντολές μου μήνυσε σ’εκείνη.

«Απ’ όλα τα χαρίσματα τ’απόκρυφα σου δώσ’μου
το λυτρωμό,γλυκιά,θεά,που είσαι στην αγάπη
πανίσχυρη βασίλισσα,και με τα γιατρικά σου
σπεύσε να γιάνεις ενα νιό άρρωστο,σε ικετεύω!».

Με θεικό παραγγελμά της Κύπρης μ’οδηγήσαν
μες στο ναό αντικρίζοντας της θέαινας την όψη,
θαμπώθηκα.Μου λύθηκαν τα γόνατα και τέλος
χαιρετισμό τής έστειλα μ’αυτά εδώ τα λόγια:
«Χαίρε,συ Κύπρη ποθητή και σ’όλους ξακουσμένη!».

«Ποιός είσαι,νέε,που μιλάς τόσ’ όμορφα;μου είπε.
Γιατί ήρθες,πες μου,και με ποιο όνομα σε φωνάζουν;
Μην είσαι τάχατες ο νιός που Πάρη τον καλούνε;
Γιατί η ιέρεια μίλησε, τι έχεις κι υποφέρεις;».
«Κύπρη εσύ μακάρια,γεμάτη από συμπόνοια,
βλέπω πως τα μελλούμενα κι ο,τι έγινε γνωρίζεις.
Άμοιρος είμαι,έσβησε πλέον ο έρωτας μου,
που συ με γιατρειά τερπνή μπορείς να θεραπεύσεις».

«Καλώς μας ήρθες,διαλεχτέ νέε,είπε.Στο ναό μας
εύκολα θα προσαρμοστείς.Πλούσια να πληρώσεις,
αν θες, για πλήρη λύτρωση θα σου χαρίσω ορμήνεια».

«Κοίταξε, είπα, το πουγγί ξέχειλο στο ασήμι.
Όλο δικό σου θα γενεί,ω θεϊκιά Αφροδίτη.
Αν μου προσφέρεις βαλσάμο,πλέρια χαρά για να βρώ,
το γένος σου θα προσκυνώ για πάντα στη ζωή μου».

Με βιάση προχωρήσαμε οι δυό μας χέρι χέρι
εκεί που στέκονταν πολλές και όμορφες υπάρξεις,
που μεταξύ τους έμοιαζαν, όμοια είχαν τη φύση,
ολόιδιες και στη μορφή και στην περιβολή τους.

Καθώς κοντά ζυγώσαμε,σηκώθηκαν ολόρθες.
Μόλις τις χαιρετίσαμε,απόκριση μας δώσαν:
«Καλώς ορίσατε!Καθίστε,αν θέλετε».Κι η Κύπρη
απάντησε: «Κάτι άλλο να τελειώσουμε ποθούμε».

Με νεύματα τις πρόσταξε αμέσως να’ρθουν όλες.
Σε τόπο παραμείναμε καλά ασφαλισμένο,
μονάχοι γαληνέψαμε σε στολισμένη κλίνη
με λόγια γλαφυρά ποικίλες είπαμε κουβέντες.

Του Έρωτα η γενέτειρα γυμνώθηκε απ’τα ρούχα,
να δείξει της χιονόλευκης της σάρκας της το κάλλος.
Στην κλίνη ρίχνοντάς τη εγώ σχεδόν για δέκα ώρες
του ερωτικού παροξυσμού πράυνα τη μανία.

Έπειτα ξεκινήσαμε να πάμε να λουστούμε
σ’ενα λουτρό που ήτανε ανάθημα στο Δία.
Πως μ’απαλλάσουν τα νερά απ’όλες τις αρρώστιες
αισθάνθηκα και τέλειο εξαγνισμό πως βρήκα.

Αδύναμος κι απ’το λουτρό έτσι αποκαμωμένος,
απ’τη μεγάλη πείνα μου στεκόμουν μαζεμένος.
Στην Αφροδίτη στράφηκα κι είπα: «Έστω και μόνος,
κάτι να φάω θα ’θελα,λίγη τροφή αν υπάρχει!».

Πέρδικες και χηνόπουλα στο μαγερειό εφέραν,
κάθε λογής πουλερικά,γεράνια,πετεινάρια
και για τις πίτες πρόσθεσαν ακόμη λίγο αλεύρι.
Σαν όλα ετοιμάστηκαν, τα γεύθηκα αμέσως.

Μου φάνηκε πως έζησα μαζί τους για τρεις μήνες,
εκεί που όποιος το πουγγί του έχει φουσκωμένο
περνάει ζωή βασιλική αφού όμως η Κύπρη
με ξάφρισε,να πως εγώ τώρα έχω κανταντήσει.

Να σας τρομάζει, νεαροί,αυτό που τώρα ακούτε!
Μόλις του έρωτα σιμά νιώθετε τη σαϊτα,
να μη με λησμονήσετε εσείς,όπου κι αν πάτε,
μπορείτε να ’στε ελεύθεροι,αν έτσι το ποθείτε.

Μετάφραση Σχόλια:Στέλλα Γεωργάλα-Πριόβολου
Εκδόσεις Παπαδήμα

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ

Τ'όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι

Τ'όνομά σου : νερό στην πηγή.

Τ'όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων.

Τ'όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ'όνομά σου : ρινίσματα ήλιου

Τ'όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.

Τ'όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.

Τ'όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'Aνοιξη πίσω τους
Τ'όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο

Τ'όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα

Τ'όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα

Τ'όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ'όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι

Τ'όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους

Τ'όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο

Τ'όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ'όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο

Τ'όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλλων

Τ'όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.

Τ'όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα
Τ'όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.

Τ'όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων

Τ'όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων

Τ'όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε
Τ'όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.

Τ'όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.

Νικηφόρος Βρεττάκος

«Ο χρόνος και το Ποτάμι»

ΠΑΝ

ΠΑΝ

Στα βράχια του έρμου ακρογιαλιού και στης τραχιάς χαλικωσιάς
τη λαύρα,
το μεσημέρι,όμοιο πηγή,δίπλα από κύμα σμάραγδο,
τρέμοντας όλο,ανάβρα’...

Γαλάζια τριήρη στο βυθόν,ανάμεσα σ’εαρινούς αφρούς,
η Σαλαμίνα,
και της Κινέτας,μέσα μου κατάβαθος ανασασμός,
πεύκα και σκίνα.

Το πέλαγο έσκαγ’ολο αφρούς και, τιναχτό στον άνεμο,
ασπροβόλα’
την ώρα που τ’αρίφνητο κοπάδι των σιδέρικων
γιδιών ροβόλα’...

Με δυο σουρίγματα τραχιά που-κάτουθε το δάχτυλο
απ’τη γλώσσα
βάνοντας-βούιξ’ο μπιστικός,τα μάζωξ’όλα στο γιαλό,
κι ας ήταν πεντακόσα!

Κι όλα σταλιάσανε σφιχτά τριγύρ’απ’τα κοντόθαμνα
κι απ’το θυμάρι,
κι ως εσταλιάσανε, γοργά,τα γίδια και τον άνθρωπο
το κάρωμα είχε πάρει.

Και πια,στις πέτρες του γιαλού κι απάνου απ’των σιδέρικων
γιδιών τη λαύρα,
σιγή κι ώς απο στρίποδα,μέσ’απ’τα κέρατα,γοργός
ο ήλιος καπνός ανάβρα’...

Τότε είδαμε-άρχος και ταγός-ο τράγος να σηκώνεται
μονάχος
βαρύς στο πάτημα κι αργός,να ξεχωρίσει κόβοντας,κ’ εκεί
όπου βράχος,

σφήνα στο κύμα μπαίνοντας,στέκει λαμπρό για ξάγναντο
ακρωτήρι,
στην άκρη απάνου να σταθεί,που η άχνη διασκορπά τ’αφρού,
κι ασάλευτος να γείρει,

μ’ανασκωμένο,αφήνοντας να λάμπουνε τα δόντια του,
τ’απάνω χείλι,
μέγας και ορτός,μυρίζοντας το πέλαγο το αφρόκοπο,
ως το δείλι!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ