[ΣΕ ΛΕΥΚΩΜΑ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ]

[ΣΕ ΛΕΥΚΩΜΑ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ]

Έχεις το βλέμμα υγρό;μαλλιά σαν τους αγγέλους;
Ωραία τα μάτια σου μπορούν να επιβληθούν στ’αστέρια;
Είσαι σκληρή η είσαι γλυκιά;χωμάτινη η αιθέρια;
Αξίζεις να σου γράφονται ποιήματα επιτέλους;

Σαν ρούχο ελληνικής θεάς η εσάρπας σου σε ζώνει
Πολύπτυχη κι αρμονική ;ποιό είναι το αρχαίο σου σόϊ;
Μιας Φαίδρας το κρυφό χτικό σε φθίνει και σε τρώει;
Ή κλαίς κάτω απ’τις φυλλωσιές ανέραστη και μόνη;

Άν το κορμί σου ευγενικό λυγίζει σαν καλάμι
Κι άν το βαρύ μετάξι ρέει πάνω σου σαν ποτάμι
Βαθύ που του αντιστέκονται τα στήθη σου σαν βράχοι,

Άν η ομορφιά σου ανησυχεί ανησυχεί καλούς κακούς εξίσου,
Μη δέχεσαι να σπαταλώ την έμπνεύση όπου λάχει,
Ώραία έλα να σταθείς αντίκρυ στον ποιητή σου.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ

ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ
ΜΤΦΡ.ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:ΝΕΛΛΗ

ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ / LES METAMORPHOSES DU VAMPIRE

Πίνακας:DANAE, TIZIANO

ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ

Εκείνη στο αναμεταξύ με χείλη σαν δυό μούρα
Μεγάλο φίδι ανήσυχο πάνω σε θράκα σκούρα
Με τον κορσέ της ελαφρό κι αλύγιστο συγχρόνως
Να χρησιμεύει σαν διπλός για τους μαστούς της θρόνος
Συνέχισε να μου μιλά με ζέση και με πείρα
Μια γλώσσα που ’χε ποτιστεί με βάλσαμα και μύρα.
-«’Εχω το στόμα πάντα υγρό,ξέρω την επιστήμη
Να σβήνω στο κρεβάτι μου συνείδηση και μνήμη.
Στεγνώνω όλα τα κλάματα,στα στήθη μου τα τέλεια,
Κάνω τους γέρους να γελούν με παιδακίσια γέλια.
Για όποιον με βλέπει ολόγυμνη,σαν μια θεά είμαι
πλάστρα
Που αναπληρώνει την αυγή το ουρανό και τ’άστρα!
Μπορώ,σοφέ μου δάσκαλε,τόση ηδονή να δίνω
Σ’αυτόν που μέσ’στα μπράτσα του με σφίγγει και σ’
εκείνο
Το πανωκόρμι μου έκθετο που αφήνω να δαγκώνει
Σεμνή κι αδιάντροπη μαζί κοινωνική και μόνη,
Ώστε στο στρώμα πάνω αυτό που σκλάβα του με θέλει
Αδύναμοι απ’τον έρωτα θ’αμάρταναν κι οι αγγέλοι».

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
ΜΤΦΡ.ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ
ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ

Les Métamorphoses du vampire


La femme cependant, de sa bouche de fraise,
En se tordant ainsi qu'un serpent sur la braise,
Et pétrissant ses seins sur le fer de son busc,
Laissait couler ces mots tout imprégnés de musc:
— «Moi, j'ai la lèvre humide, et je sais la science
De perdre au fond d'un lit l'antique conscience.
Je sèche tous les pleurs sur mes seins triomphants,
Et fais rire les vieux du rire des enfants.
Je remplace, pour qui me voit nue et sans voiles,
La lune, le soleil, le ciel et les étoiles!
Je suis, mon cher savant, si docte aux voluptés,
Lorsque j'étouffe un homme en mes bras redoutés,
Ou lorsque j'abandonne aux morsures mon buste,
Timide et libertine, et fragile et robuste,
Que sur ces matelas qui se pâment d'émoi,
Les anges impuissants se damneraient pour moi!»


Quand elle eut de mes os sucé toute la moelle,
Et que languissamment je me tournai vers elle
Pour lui rendre un baiser d'amour, je ne vis plus
Qu'une outre aux flancs gluants, toute pleine de pus!
Je fermai les deux yeux, dans ma froide épouvante,
Et quand je les rouvris à la clarté vivante,
À mes côtés, au lieu du mannequin puissant
Qui semblait avoir fait provision de sang,
Tremblaient confusément des débris de squelette,
Qui d'eux-mêmes rendaient le cri d'une girouette
Ou d'une enseigne, au bout d'une tringle de fer,
Que balance le vent pendant les nuits d'hiver.

— Charles Baudelaire

The Vampire's Metamorphoses

The woman meanwhile, twisting like a snake
On hot coals and kneading her breasts against the steel
Of her corset, from her mouth red as strawberries
Let flow these words impregnated with musk:
— "I, I have moist lips, and I know the art
Of losing old Conscience in the depths of a bed.
I dry all tears on my triumphant breasts
And make old men laugh with the laughter of children.
I replace, for him who sees me nude, without veils,
The moon, the sun, the stars and the heavens!
I am, my dear scholar, so learned in pleasure
That when I smother a man in my fearful arms,
Or when, timid and licentious, frail and robust,
I yield my bosom to biting kisses
On those two soft cushions which swoon with emotion,
The powerless angels would damn themselves for me!"


When she had sucked out all the marrow from my bones
And I languidly turned toward her
To give back an amorous kiss, I saw no more
Than a wine-skin with gluey sides, all full of pus!
Frozen with terror, I closed both my eyes,
And when I opened them to the bright light,
At my side, instead of the robust manikin
Who seemed to have laid in a store of blood,
There quivered confusedly a heap of old bones,
Which of themselves gave forth the cry of a weather-cock
Or of a sign on the end of an iron rod
That the wind swings to and fro on a winter night.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

The Metamorphoses of the Vampire

The crimson-fruited mouth that I desired —
While, like a snake on coals, she twinged and twired,
Kneading her breasts against her creaking busk —
Let fall those words impregnated with musk,
— "My lips are humid: by my learned science,
All conscience, in my bed, becomes compliance.
My breasts, triumphant, staunch all tears; for me
Old men, like little children, laugh with glee.
For those who see me naked, I replace
Sun, moon, the sky, and all the stars in space.
I am so skilled, dear sage, in arts of pleasure,
That, when with man my deadly arms I measure,
Or to his teeth and kisses yield my bust,
Timid yet lustful, fragile, yet robust,
On sheets that swoon with passion — you might see
Impotent angels damn themselves for me."


When of my marrow she had sucked each bone
And, languishing, I turned with loving moan
To kiss her in return, with overplus,
She seemed a swollen wineskin, full of pus.
I shut my eyes with horror at the sight,
But when I opened them, in the clear light,
I saw, instead of the great swollen doll
That, bloated with my lifeblood, used to loll,
The debris of a skeleton, assembling
With shrill squawks of a weathercock, lie trembling,
Or sounds, with which the howling winds commingle,
Of an old Inn-sign on a rusty tringle.


— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

Metamorphoses of the Vampire


Meanwhile from her red mouth the woman, in husky tones,
Twisting her body like a serpent upon hot stones
And straining her white breasts from their imprisonment,
Let fall these words, as potent as a heavy scent:
"My lips are moist and yielding, and I know the way
To keep the antique demon of remorse at bay.
All sorrows die upon my bosom. I can make
Old men laugh happily as children for my sake.
For him who sees me naked in my tresses, I
Replace the sun, the moon, and all the stars of the sky!
Believe me, learnèd sir, I am so deeply skilled
That when I wind a lover in my soft arms, and yield
My breasts like two ripe fruits for his devouring — both
Shy and voluptuous, insatiable and loath —
Upon this bed that groans and sighs luxuriously
Even the impotent angels would be damned for me!"


When she had drained me of my very marrow, and cold
And weak, I turned to give her one more kiss — behold,
There at my side was nothing but a hideous
Putrescent thing, all faceless and exuding pus.
I closed my eyes and mercifully swooned till day:
And when I looked at morning for that beast of prey
Who seemed to have replenished her arteries from my own,
The wan, disjointed fragments of a skeleton
Wagged up and down in a lewd posture where she had lain,
Rattling with each convulsion like a weathervane
Or an old sign that creaks upon its bracket, right
Mournfully in the wind upon a winter's night.

— George Dillon, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)

Metamorphoses of a Vampire


Meanwhile the woman, writhing like a snake
On fiery coals, kneaded her breasts to make
Them hug their steely corset; and she said,
Her lips redder than strawberries are red:


"Behold, my mouth is moist, and on my deep
Couch I can lull grim Conscience fast asleep,
I dry all tears on my triumphant breasts,
Where old men laugh like boys at boyish jests.
For him who sees me naked, I comprise
All moons and suns and stars and clouds and skies!
I am so skilled, fond scholar, in love's charms
That when I hug you in my ruthless arms,
Or, shy and lustful, frail and forceful, when
I yield taut nipples to the teeth of men,
My bosom's pillows, palpitant, would doom
Angels to ruin for coveting my womb..."


When she had sucked my marrow dry, I turned,
Languid, to give her back the kiss she earned,
Only to view, I fond and amorous,
A viscid wineskin, nidorous with pus...


Frozen with fear, I shut my eyelids tight,
Then, opening them against the garish light,
I saw no solid puppet by my side
Whose lusts my blood, drained dry, had satisfied,
But a debris of quavering bone on bone,
Moaning as only weathervanes can moan,
And creaking as a rusty signpost might
Lashed by the furies of a winter night.

— Jacques LeClercq, Flowers of Evil (Mt Vernon, NY: Peter Pauper Press, 1958)

The Metamorphoses of the Vampire


Then the woman with the strawberry mouth,
Squirming like a snake upon the coals,
Kneading her breasts against the iron of her corset,
Let flow these words scented with musk:
— "I have wet lips, and I know the art
Of losing old conscience in the depths of a bed.
I dry all tears on my triumphing breasts
And I make old men laugh with the laughter of children.
For those who see me naked, without any covering,
I am the moon and the sun and the sky and the stars!
I am so dexterous in voluptuous love, my dear, my wise one,
When I strangle a man in my dreadful arms,
Or abandon my breast to his biting,
So shy and lascivious, so frail and vigorous,
That on these cushions that swoon with passion
The powerless angels damn their souls for me!"


When she had sucked the pith from my bones
And, drooping, I turned towards her
To give her the kiss of love, I saw only
An old leather bottle with sticky sides and full of pus!
I shut both eyes in cold dismay
And when I opened them both to clear reality,
By my side, instead of that powerful puppet
Which seemed to have taken some lease of blood,
There shook vaguely the remains of a skeleton,
Which itself gave the cry of a weathercock
Or of a sign-board, at the end of a rod of iron,
Which the wind swings in winter nights.

— Geoffrey Wagner, Selected Poems of Charles Baudelaire (NY: Grove Press, 1974)

http://fleursdumal.org/poem/186

ΝΑΤΑΣΣΑ

ΝΑΤΑΣΣΑ
Λακκούβες που δεν παίζονται
στου ονείρου μου τους δρόμους
Χαμόγελο μεταξωτό μ’ αρέσει το άγγιγμά σου
μ’ αρέσει το ασημόδετο γλυκό αγκάλιασμά σου

Και θέλω θάλασσες του Απρίλη μου
Αρμύρα απ’ της ψυχής σου την πληγή
Αρμύρα απ’ της καρδιάς σου την πηγή
Θέλω να θες τα πάντα

Πρωί σε λεν’ αυγερινό
το βράδυ αποσπερίτη
Ασημαχτίδα της ψυχής
σε λέω Αφροδίτη

Πλέω σε λίμνες τ’ ουρανού
και περπατώ μοναχός
Στην πόλη την βαμμένη μου
και κρύβω τέτοιο πάθος

Λαμπύρισμα στις κόκκινες ανταύγειες των μαλλιών σου
θέλω να ακούς και θα σου πω τα λόγια της ψυχής μου
και θα στη στείλω μια βραδιά
να κοιμηθεί μαζί σου

Μακριά απ’ τις γκρίζες λάμψεις μου
χρόνε μου ψυχοφθόρε σε χαιρετώ
Λαμπρό αστέρι της αυγής
Τρανέ εωσφόρε
...θέλω φωτιά

«ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ»

ΔΥΟ ΜΑΣΚΕΣ

ΔΥΟ ΜΑΣΚΕΣ

Μες στο σάλαγο ο Πιερρότος σ'έν' αμάξι,
-γέλιο,αγάπη και τρελή χαρά.
Δίπλα του μια Δόγισσα κυρά
μές τα κρόσσια τα χρυσά και το μετάξι.

Έχει πλούτια,έχει παλάτια,έχει φιορίνια,
κι έναν άντρα-ένα ζηλιάρη-με σπαθί,
που της φέρνει ωστόσο ό,τι ποθεί,
περουζέδες και διαμάντια και ρουμπίνια.

Κι ο Πιερρότος έχει πύργους,έχει κάστρα
σε όποια χώρα η φαντασία τονε βολεί·
φτάνει να 'χει μια κιθάρα η ένα βιολί
και μι'αγάπη κάτω απ'τα άστρα.

Έχει και μια φούσκα για να δέρνει,
όπως άλλος έχει ένα σπαθί...
Μια καρδιά σα λούλουδο που ανθεί
και φιλιά απ'τις πεταλούδες παίρνει.

Αιμιλία Δάφνη

ΠΙΝΑΚΑΣ:PICASSO

ΣΤΙΣ ΛΑΙΚΕΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

ΣΤΙΣ ΛΑΙΚΕΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

οι Φωταγωγοί με μάτι άδολο σκοτεινιασμένο
εκλιπαρούνε μεταμεσονύχτια τους αστούς
Φριχτός απολογισμός, καταραμένες επικλήσεις
οι κοινόχρηστοι χώροι ,
σπασμένα γυαλιά κι’άδεια κουτάκια μπύρας,
κιτρινιασμένα περιοδικά «Ρομάντζο»,
Φτηνές συνοικιακές πoρνo-ταtνίες
ξέπνοες επιθυμίες ανικανοποίητες
Κάλοκρυμένα οιδιπόδεια, ο γάμος,
παιδιά που δεν θα δούνε ποτέ τους τη δημοσιότητα,
ρυπαροί άνθρωποι που παίζουν «κρυΦτό»
με τα γραμμάτια
των δόσεων για το πλυντή ριο
που θα καλυτερέψει τη ζωή τους,
‘Ο σοι πέφτουν ουρλιάζοντας στους Φωταγωγούς
τα βράδυα
και το κεΦάλι τους σκάει με πάταγο πιτσιλίζοντας τους τοίχους με μυαλό και αίμα
ταράζoυν μεταμεσονύχτια τη γαλήνη.

ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΙΧΕΛΙΟΥΔΑΚΗΣ (1957-1988)

Ο ΠΙΕΡΡΟΤΟΣ

Ο ΠΙΕΡΡΟΤΟΣ

Πιερρότοι εσύ κι εγώ κι άλλοι κοντά του
κι αυτός τόσο σωστός μ’άσπρη ζακέτα!
παίζαμε με τη φόρμα του,ρίχναμε κάτου
τ’ομοίωμά του-χρώμα σε παλέτα.

Φτιάναμ’εμείς τη στάση του μαζί του,
ήταν τυχαία και το συμβολό μας·
στο πέταγμα,στην τοποθέτησή του,
είχε τον ξένο μορφασμό και το δικό μας.

Ήταν ειρωνικός,μα και θλιμμένος,
στο παλκοσένικο ένας μώμος τραγικός,
ήταν ολοφυρόμενος, απεγνωσμένος,
σαν εμπροστά σε θαύμα, εκστατικός.

Ανάμπαιζε με τη δική του κάθε πόζα,
ενώ την είχε πάρει από τεχνίτη,
και στα κοιταγματά του τα σκαμπρόζα,
εμάντευες το δύσκολη και ψηλομύτη.

Ήταν αυτός,ολόκληρος κι ωραίος,
ανθρώπινος πολύ στη μπατιστένια
στολή του,στα κουμπιά του,φευγαλέος,
βραχνάς απ’τους βαθύτερους στην έννοια.

κι έξαφνα,καθώς έγερνε,ήταν όλος
μια σκεπτική κι επιγνωσμένη εικόνα,
διανοητικός κι όμως μαριόλος,
δίπλωνε χαριέστατα το γόνα.

Σα να ’ταν ανεμπόδιστος στην πλάση,
χωρίς την ψεύτικην ευγένεια και τη γνώση,
ελεύθερος να κλάψει ή να γελάσει,
δίχως ν’ακούσει σχόλια ή ν’αρθρώσει.

Είχε του θετικού την παρουσία,
το ρεμβασμό ενός όντος νοητικού,
ευπρέπεια πολλή,ετοιμολογία
κι ύφος κρυψίνου σ’έμπασμα ιερού.

Άλλοτε είχε αυθάδεια μεγάλη
κι έπαιρνε η φάτσα του έκφραση πικρή,
περιφρονούσε τις κυρίες όπου οι άλλοι
θαυμάζανε και του φαινόντουσαν μικροί!

Είχε χολή σε υπόσταση πανένια,
πλαστογραφούσε υπόκριση ρητή
κι εσυγχυζότανε σα νιόκοπη γαρντένια
με τεχνητή καμέλια στο κουτί.

Είχε πρωθύστερη η μορφή του σημασία,
κι όμως μας απατούσε όλους μαζί·
κι ενώ ήταν άνθρωπος σωστός,ουσία
γυρεύαμε κα θέλαμε να ζεί...

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αυτοβιογραφία


Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.
Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.

Τάσος Λειβαδίτης

(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 141, Σεπτέμβρης 1966, σελ. 137)

Αντιγραφή:www.sarantacos.com

ΜΝΗΜΗ ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Μνήμη Τάσου Λειβαδίτη

Και μούλεγες δάσκαλε
«δεν θα πλαγιάζεις για να γυρίσει η μέρα
αν δεν έχει γραφεί αυτό το κάθε μέρα ένα ποίημα»
και κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί
και το αφήνω όπως πάντα με σημάδια
ψυχής, ερώτων, πεταγμάτων


αλλά τώρα που έφυγες οριστικά
πού να σου λέω
ότι χάθηκαν πολλά ποιήματα
και γύρισαν μέρες πολλές
χωρίς μολύβια
χωρίς χαρτιά
με τη ματιά στον ουρανό


και κείνα τα ποιήματα δε γράφηκαν ποτέ
και θέλω να μου πεις αλήθεια δάσκαλε
χάθηκαν μαζί τους οι μέρες ή αυτά
διότι κάθε που ξυπνάω
νιώθω να χρειάζομαι όλο και περισσότερο
εκείνο το μοναδικό

«κάθε μέρα ένα ποίημα»


κι έτσι κύλησαν οι αιώνες και
νάμαστε πάλι οι δυο μαζί
να μετράμε μέρες και ποιήματα
να ζωντανεύουμε λευκά χαρτιά
για νάχουν αγάπη κι ομορφιά οι άνθρωποι
και να ζεσταίνονται τις κρύες νύχτες του χειμώνα
ήσυχοι,

αφού κάποιοι άλλοι τραγούδησαν
κι απόψε για λογαριασμό τους
πληρώνοντας το προαιώνιο χρέος
που θα εκκρεμεί και την επόμενη, την κάθε
των ανθρώπων νύχτα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Για να θυμόμαστε...
Το ποίημα αφιερωμένο στη μνήμη του Τάσου Λειβαδίτη για τα 20 χρόνια από το
θάνατό του.

(Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ!!)
ΚΥΡΙΕ ΔΟΥΑΤΖΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ...

ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

(Σε μια εικόνα του Μπαλεστριέρη)

Άν και η φωνή του δοξαριού και των κοκκάλων λείπει,
για να σ’ακούσω αληθινά,ώ μουσική ουρανία!
μα κι έτσι ακόμα το βουβό των άλλων καρδιοχτύπι
μου δείχνει την απόκοσμη,εκεί μέσα,λιτανεία.

Τίποτ’απ’τη συγκίνηση την ήσυχα πνιγμένη
μες στα βαριά σκεπάσματα παραθυριών και τοίχων,
τίποτε,ξένο κι από με ή αμάντευτο, δε μένει,
που στο κατώφλι στέκομαι προσκυνητής των ήχων.

Κι ενώ δεν ξέρω ποιά γροικούν μεγάλη συμφωνία-
του Ναπολέοντα,τάχατες,ή τάχα των ποιμένων;-
ώς τόσο φτάνει και σε με καθάρια η αρμονία,
δασών ανεμοφίλητων,κυμάτων αφρισμένων.

Και τότε βλέπω ζωντανή την ίδια την εικόνα Εκείνου,
γυμνό το πλαίσιο αφήνοντας σ’ένα ταπέτο απάνου,
να κρούει με δάχτυλα αλαφρά,λευκά σαν άνθια κρίνου,
τα πλήχτρα τα ελεφάντινα του μαγεμένου οργάνου.

Μιλτιάδης Μαλακάσης

...Για να αποφευχθεί η όποια σύγχυση πρέπει να πούμε ότι το ''Σε μια εικόνα του Μπαλεστριέρη'' ειναι αφιέρωση και δεν έχει σχέση με την αναρτημένη
σχετική κατά τα άλλα εικόνα.

ΟΦΗΛΙΑ

ΟΦΗΛΙΑ

|
Στο μαύρο , το γαλήνιο κύμα, όπου κοιμούνται τ’ άστρα,
σαν μέγα πλέει κρίνο η λευκή Οφηλία,κυματίζει
απαλότατα, μες στα μακριά της πέπλα αναπαυμένη...
-Στα μακρινά δάση ακούγονται, θριαμβικές, των κυνηγών ιαχές.

Εδώ και χίλια τόσα χρόνια η Οφηλία θλιμμένη,
λευκό φάσμα,διαβαίνει στον μέγα μαύρον ποταμό·
εδώ και χίλια τόσα χρόνια η ολογλυκειά της τρέλα
ελεγεία ψάλλει σιγανή στην αύρα της εσπέρας.

Ο άνεμος της φιλά τα στήθη , της ξετυλίγει τα μεγάλα πέπλα,
Μπουμπούκια , λές, νανουρισμένα γαλήνια στο νέρο·
οι ιτιές αναρριγώντας κλαίνε της πάνω στον ώμο,
στο μετωπό της το μεγάλο που ονειρεύεται σκύβουν τα σπάρτα.

Ολόγυρά της νούφαρα στενάζουνε ρυτιδωμένα·
που και που ξυπνά κάποια φωλιά , σε κάποιαν κοιμισμένη οξιά,
κι ανασκιρτά από μέσα της ένα μικρό φτερούγισμα:
-Ένα τραγούδι μυστικό πέφτει από τα χρυσ’ άστρα.

||

Ώ αχνή Οφηλία ! σαν το χιόνι ωραία!
Ναί πέθαινες , παιδούλα , έρμαιο του ποταμου!
-Ότι χιμώντας οι άνεμοι απ’τα ψηλά βουνά της Νορβηγίας
σου ψιθυρίζαν λόγια της πικρής ελευθεριάς·


ότι το φύσημα του αγέρα πλέκοντας τα μακριά μαλλιά σου
θροούσε ήχους πρωτόγνωρους του ονειροπόλου νού σου·
ότι άκουγε η καρδιά σου το τραγούδισμα της Φύσης
στον θρήνο των κυπαρισσιών , στους στεναγμούς της νύχτας·


ότι η κραυγή της τρελής μάνας, άμετρος ρόγχος,
επλήγωνε το παιδικό σου στήθος, τόσο ανθρώπινο , τόσο γλυκύ·
ότι ένα απριλιάτικο πρωινό,ο ωραίος αχνός ιππότης,
ο θλιβερός τρελός , έγειρε αμίλητος στα γονατά σου!

Ούρανος!Αγάπη!Ελευθεριά!Τι όνειρο,Τρελή καημένη!
Έλιωνες μέσα του, θαρρείς καθώς νιφάδα στη φωτιά:
Τα οράματά σου απέραντα, κι έπνιξαν τη μιλιά σου
-και του Απείρου ο τρόμος εκαθήλωσε τα γαλανά σου μάτια!

|||

-Κι ο Ποιητής διηγείται πως, με τη μαρμαρυγή των άστρων,
έρχεσαι νύχτα για να βρείς τ’άνθη που είχες συνάξει,
και πως την είδε στα νερά, μες στα μακριά της πέπλα
αναπαυμένη , να πλέει σαν μέγα κρίνο, τη λευκή Οφηλία.

Αρθούρος Ρεμπώ

ΘΑΛΕΡΟ

ΘΑΛΕΡΟ

Φλογάτη,γελαστή,ζεστή,από τ’αμπέλια απάνωθεν
εκοίταγε η σελήνη·
κι ακόμα ο ήλιος πύρωνε τα θάμνα,βασιλεύοντας
μές σε διπλή γαλήνη.

Βαριά τα χόρτα,ιδρώνανε στη αψηλήν απανεμιά
το θυμωμένο γάλα,
κι από τα κλήματα τα νιά,που της πλαγιάς ανέβαιναν
μακριά –πλατιά τη σκάλα,

σουρίζανε οι αμπελουργοί φτερίζοντας ,εσειόντανε
στον όχτο οι καλογιάννοι,
κι άπλων ’απάνω στο φεγγάρι η ζέστα αραχνούφαντο
κεφαλοπάνι…

Στο σύρμα,μες στο γέννημα,μονάχα τρία καματερά,
το ’να από τ’ άλλο πίσω,
την κρεμαστή τους τραχηλιά κουνώντας,τον ανήφορο
ξεκόβαν το βουνίσιο.

Σκυφτό,τη γης μυρίζωντας,και το λιγνό λαγωνικό,
με γρήγορα ποδάρια,
στου δειλινού τη σιγαλιά βράχο το βράχο επήδαγε
ζητώντας μου τα χνάρια.

Και κάτου απ’την κληματαριά την άγουρη μ’επρόσμενε,
στο ξάγναντο το σπίτι,
στρωτό τραπέζι πόφεγγε,λυχνάρι ομπρός του κρεμαστό,
το φώς τ’Αποσπερίτη…

Εκεί κερήθρα μόφερε,ψωμί σταρένιο,κρύο νερό
η αρχοντοθυγατέρα,
οπού ’χε από τη δύναμη στον πετρωτό της το λαιμό
χαράκι ώς περιστέρα·

που η όψη της, σαν της βραδιάς το λάμπο,έδειχνε διάφωτη
της παρθενιάς τη φλόγα,
κι απ’τη σφιχτή της ντυμασιά,στα στήθια της τ’αμάλαγα,
χώριζ’ολόρτη η ρώγα ·

που ομπρός από το μέτωπο σε δυο πλεξούδες τα μαλλιά
πλεμένα είχε σηκώσει,
σαν τα σκοινιά του καραβιού,που δε θα μπόρει’η φούχτα μου
ναν της τας χερακώσει.

Λαχανιασμένος στάθη εκεί κι ο σκύλος π’αγανάχτησε
στα ορτά τα μονοπάτια,
κι ασάλευτος στα μπροστινά,με κοίταγε,προσμένοντας,
μια σφήνα μες τα μάτια.

Εκεί τ’αηδόνια ως άκουγα,τριγύρα μου,και τους καρπούς
γευόμουν απ’το δίσκο,
είχα τη γέψη του σταριού,του τραγουδιού και του μελιού
βαθιά στον ουρανίσκο…

Σα σε κυβέρτι γυάλινο μέσα μου σάλευε η ψυχή,
πασίχαρο μελίσσι,
που όλο κρυφά πληθαίνοντας γυρεύει σμάρια ωσάν τσαμπιά
στα δέντρα ν’αμολήσει.

Κ’ένιωθα κρούσταλλο τη γη στα πόδια μου αποκάτωθε
και διάφανο το χώμα,
γιατί πλατάνια τριέτικα τριγύρα μου υψωνόντανε
μ’αδρό,γαλήνιο σώμα.

Εκεί μ’ανοίξαν το παλιό κρασί,που πλέριο ευώδισε
μες την ιδρένια στάμνα,
σαν τη βουνίσια μυρουδιά,σύντας βαρεί κατάψυχρη
νύχτια δροσιά τα θάμνα…

Φλογάτη ,γελαστή ,ζεστή,εκεί η καρδιά μου δέχτηκε
ν’αναπαυτεί λιγάκι
πα σε σεντόνια ευωδερά από βότανα,και γαλανά
στη βάψη από λουλάκι…

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΠΙΝΑΚΑΣ:ΤΙΖΙΑΝΟ

ΨΥΧΗΣ ΙΑΤΡΕΙΟΝ

ΨΥΧΗΣ ΙΑΤΡΕΙΟΝ

Γυναίκα ,λέω να βάλουμε κι ένα βαρέλι με κρασί,
που το χειμώνα θα’ρχονται οι φίλοι μας να πιούνε.
Στο υπόγειο ναν το βάλουμε με τη δροσιά την περισσή,
ναν’από κέδρο οι ντούγιες του και να μοσχοβολούνε.

Απ’τη Νεμέα θα φέρουμε μούστο θημώδη και ξανθό
σαν το λιοντάρι του Ηρακλή,που θα’χει την ορμή του.
Ανήμερα τ’Αη-Δημητριού(και με τον Άγιο βοηθό),
θ’ανοίξουμε τον πίρο του να πιούμε την ψυχή του!

Τη νύχτα ,που τα κούτσουρα θα καίν στο παραγώνι,
τα κάστανα θα ψήνονται στη θράκα –από τη χώρα,
με ρούχα ογρά,που θα μυρίζουν άνεμο και χιόνι,
θα’ρχονται οι φίλοι μας πιστοί ,καλόβολοι ,όπως τώρα.

Μέσα στο σπίτι το ζεστό θα λάμπουν τα ποτήρια,
τα λόγια θα’είναι της καρδιάς και της φιλίας σπονδές·
και γύρω ,πίσω απ’τα κλειστά του κήπου παραθύρια,
βουβοί οι θεοί μας θ’αγρυπνούν με τις σκιές...

Γι’αυτό σου λέω να βάλουμε κι ένα βαρέλι με κρασί
γλυκόπιοτο,αρετσίνωτο,φερμένο απ’τη Νεμέα,
για το χειμώνα το σκληρό,που ’ρχεται φέρνοντας μαζί
την πίκρα , την ανάμνηση και την κακήν ιδέα.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΦΝΗΣ

ΡΙΜΑ ( ΣΤΡΟΦΗ)

ΡΙΜΑ ( ΣΤΡΟΦΗ)


Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δέντρα... πουλιά... κυνήγι...

Κορμί, μαύρο μες στο λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, πού ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη...

(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει).

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΑ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΑ

«Περνούν τα χρόνια ,οι φίλοι χάνονται
κι εγώ με τι θα μείνω; Με τούτα τα χαρτιά
προσάναμμα σε σκοτεινό ταξίδι
τον ψεύτη κόσμο πλάθοντας ξανά
μ’επινοήσεις του μυαλού; Γραψίματα
σβησίματα και δάκρυα καφτά μόνο
σαν είμαι μόνος με τούτο το κενό ;
Κι εγώ με τι θα μείνω ; Τι θα κρατώ
στο χέρι φεύγοντας ; Μίλησε Μούσα
σιωπηλή και δύστροπη ,πές μου να σε χαρώ.»

Κι η Μούσα τότε μίλησε γλυκά χαμογελώντας..

«Μη μου δειλιάζεις φίλε.Καλέ κι αμαρτωλέ
δαίμονα του φωτός.Ο δρόμος σου αυτός είναι
της δύσκολης αλήθειας. Πατάς σε δύσβατο
γκρεμό στη μέση μονοπάτι ίσα το βήμα να χωρά
κι ισορροπείς με τρόμο.Όμως πορεύου
όπως πορεύεσαι.Μην αφαιθείς να γίνεις κόλακας
και κάλπης του εαυτού σου.Πορεύου όπως
πορεύεσαι .Στη χώρα την εξακουστή θα φτάσεις
πατώντας σε καρφιά σίγουρα ματωμένος.
Έχοντας ως αντάλλαγμα στο δρόμο σου
κερδίσει γνώση που έτσι ηδονική να μην είναι άλλη».


Αυτά είπε η μούσα κ’έσβησε μες στο χλωμό σκοτάδι.


Κι είναι από τότε που έπαψε το δίκιο του
να ψάχνει,τούτος ο κόσμος σκέφτηκε
έτσι στραβός θα μείνει.Φύτρα κακή θανατερή
λέπρα τα σωθικά του.Παντού αγύρτες φθονεροί
γουρούνια παφλαγόνες,αγροίκοι και κατάρατοι
αδιάντροποι και φαύλοι ,επαίτες ψαροπούλιδες
καταραμένο γένος.Κι αντί να ξεπουλήσει
τη ζωή του σε κηρύγματα, βαρύγδουπα ποιήματα
που τα προσέχουν έμποροι,οι άθλιοι
της τέχνης μεταπράτες,έπαψε και να φαίνεται
εκεί που οι μάχες δίνονται για ψίχουλα.
Μιάς δόξας πρόσκαιρης,κοινής και τιποτένιας.

Έπαψε και να φαίνεταιι.Μα από μέσα του κρυφά
μ’άρρωστο γέλιο χαίρεται για τη λοξή του δύναμη.


Π’ανάποδα τον γύρισε και τον κρατά γενναίο.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΦΤΑΓΩΝΙΤΗΣ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΗΣΗ ΤΕΥΧΟΣ 6 (1995)

CARMINA BURANA

CARMINA BURANA

1)Ο έρως τους αθάνατους θεούς εξουσιάζει:
Το Δία η Ήρα αγαπά μα και τον Ποσειδώνα
τον κυβερνάει μια δύναμη που τ’άγρια τιθασεύει·
κι ο Πλούτωνας,που τις ψυχές στον κάτω κόσμο ορίζει,
μόνο μ’αυτόν είναι γλυκός.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά έχοντας με μια κόρη
αγνό παιχνίδισμα αρχινώ· οργώνω τον αγρό της
δίχως καρποφορία· αγνά κι αθώα αμαρτάνω.

2)Όσους δεν αντιστέκονται τους παρασύρει ο έρως
με τα δεσμά πιο χαλαρά,μα σπάζει και λυγίζει
εκείνους που ακλόνητοι κι άκαμπτοι θέλου να’ναι·
μερεύει και ρινόκερως στην αγκαλιά της κόρης.

Επ.Τον έρωτα παρηγογοριά...

3)Παρθενικό παιχνίδισμα πιάνω με τις παρθένες,
τρέμω τις διεφθαρμένες και μαζί με τις εταίρες
συνάμα απέχθεια προκαλούν σε μένα οι παντρεμένες·
γιατί είναι ξεδιάντροπη η ηδονή σ’εκείνες.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

4)Πυρώνομαι από τη φωτιά της έξοχης παρθένας,
Στον έρωτα της προχωρώ μέρα με την ημέρα·
ο ήλιος μεσουράνησε κι εγώ δροσιά δε βρίσκω.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

5)Απ’ όλα πιο ευφρόσυνο να παίζεις με μια κόρη,
σαν απ’τα φυλλοκάρδια της λείπει εντελώς ο χόλος·
είν ’ απ’ το μέλι πιο γλυκά στο στόμα τα φιλιά της.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

6)Παίζω με την Καικίλια· τίποτε μη φοβάστε!
Μιας ηλικίας τρυφερής φύλακας λες πως είμαι,
τα κρίνα της αγνότητας τρέμω μη μαραθούνε.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

7)Μοιάζει με κρίνο· τον ανθό επίφοβο να κόβεις.
Στο κλήμα το σταφύλι εγώ αφήνω να μεστώσει,
ώσπου να γίνει ώριμο ζωή μου δίνει η ελπίδα
πως θα γευθώ χαρούμενος αυτό που προσδοκάω.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

8)Παιχνίδια αγνά μόνο ποθώ:να τη θορώ κι ακόμη
να της μιλώ και έπειτα μόνο να την αγγίζω·
τέλος γλυκά φιλήματα να δίνω μα το άλλο,
ν’αρχίσω πράξεις άσεμνες , διόλου μην το φοβάσαι!

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

9)Όσο κι άν οι άλλοι προχωρούν, κόρη ,εμείς ωστόσο
ας κάνουμε τα κόσμια κι ό,τι παιχνίδι πρέπει·
εσύ κι εγώ,μια κι είμαστε νέοι στην ηλικία,
μόνο παιχνίδια τρυφερά ας παίζουμε τα δυο μας!

CARMINA BURANA
VERIS ET AMORIS

ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΑΛΑ-ΠΡΙΟΒΟΛΟΥ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ / AU LECTEUR

ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Η ανοησία, τ’ αμάρτημα, η απληστία κι η πλάνη
κυριεύουνε τη σκέψη μας και φθείρουν το κορμί μας·
κι ευχάριστα τις τύψεις μας θρέφουνε στην ψυχή μας,
καθώς που θρέφουν πάνω τους τις ψείρες οι ζητιάνοι.

Στα μετανιώματα άναντροι κι αμαρτωλοί ως την άκρια,
ζητάμε πληρωμή ακριβή γιά κάθε μυστικό μας
και ξαναμπαίνουμε εύκολα στον βούρκο τον παλιό μας,
θαρρώντας πως ξεπλένεται με τα δειλά μας δάκρυα.

Πάνω απ’ το προσκεφάλι μας ο Σατανάς γερμένος
πάντα στα μάγια του Κακού το νου μας νανουρίζει
την πιό ατσαλένια θέληση με μιάς την εξατμίζει,
αυτός ο μέγας χημικός ο Τετραπερασμένος.

Ο Διάολος, το νήμα αυτός κρατάει που μας κουνάει!
Τα πράγματα τα βρωμερά πιότερο τ’ αγαπάμε·
κι όλο και προς την Κόλαση κάθε στιγμή τραβάμε,
με δίχως φρίκη, ανάμεσα στο σκότος που βρωμάει.

Σαν τον φτωχό ξεφαντωτή που πιπιλάει με ζάλη
μιάς παλιάς πόρνης αγκαλιά, χιλιοβασανισμένη,
κλεφτάτα αρπάζουμε κι εμείς καμιά ηδονή θλιμμένη,
που τήνε ξεζουμίζουμε σαν σάπιο πορτοκάλι.

Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια μυρμηγκώντας,
μες στο μυαλό μας κραιπαλούν του Δαίμονα τα πλήθη,
κι όταν ανάσα παίρνουμε, ο Θάνατος στα στήθη
σαν άυλος ποταμός κυλάει, σιωπηλά θρηνώντας.

Αν το φαρμάκι κι η φωτιά κι η βία και το μαχαίρι
δεν έχουνε τα φανταχτά κεντίδια ακόμα κάνει
στο πρόστυχο της μοίρας μας και άθλιο καμβοπάνι,
είναι που λείπει απ’την ψυχή το θάρρος –κι απ’το χέρι.

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια,τα τσακάλια,
τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία,
που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία
μες στων παθών μας τ’άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,

θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!
Κι αν δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,
όλη τη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
θάθελε να κατάπινε τον κόσμο· αυτό ‘ναι η Πλήξη,

που, μ’ένα δάκρυ αθέλητο στα μάτια της, κοιτάζεις,
καθώς καπνίζει τον ουκά κρεμάλες να στηλώνει.
Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πως δαγκώνει!
-Ω αναγνώστη υποκριτή, αδέρφι, που μου μοιάζεις!

CHARLES BAUDELAIRE

Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.
Αντιγραφή:
http://alonakitispoiisis.blogspot.com/search/label/BAUDELAIRE


Au Lecteur

La sottise, l'erreur, le péché, la lésine,
Occupent nos esprits et travaillent nos corps,
Et nous alimentons nos aimables remords,
Comme les mendiants nourrissent leur vermine.


Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.


Sur l'oreiller du mal c'est Satan Trismégiste
Qui berce longuement notre esprit enchanté,
Et le riche métal de notre volonté
Est tout vaporisé par ce savant chimiste.


C'est le Diable qui tient les fils qui nous remuent!
Aux objets répugnants nous trouvons des appas;
Chaque jour vers l'Enfer nous descendons d'un pas,
Sans horreur, à travers des ténèbres qui puent.


Ainsi qu'un débauché pauvre qui baise et mange
Le sein martyrisé d'une antique catin,
Nous volons au passage un plaisir clandestin
Que nous pressons bien fort comme une vieille orange.


Serré, fourmillant, comme un million d'helminthes,
Dans nos cerveaux ribote un peuple de Démons,
Et, quand nous respirons, la Mort dans nos poumons
Descend, fleuve invisible, avec de sourdes plaintes.


Si le viol, le poison, le poignard, l'incendie,
N'ont pas encor brodé de leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C'est que notre âme, hélas! n'est pas assez hardie.


Mais parmi les chacals, les panthères, les lices,
Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,
Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,
Dans la ménagerie infâme de nos vices,


II en est un plus laid, plus méchant, plus immonde!
Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,
Il ferait volontiers de la terre un débris
Et dans un bâillement avalerait le monde;


C'est l'Ennui! L'oeil chargé d'un pleur involontaire,
II rêve d'échafauds en fumant son houka.
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
— Hypocrite lecteur, — mon semblable, — mon frère!


— Charles Baudelaire



To the Reader


Folly, error, sin, avarice
Occupy our minds and labor our bodies,
And we feed our pleasant remorse
As beggars nourish their vermin.


Our sins are obstinate, our repentance is faint;
We exact a high price for our confessions,
And we gaily return to the miry path,
Believing that base tears wash away all our stains.


On the pillow of evil Satan, Trismegist,
Incessantly lulls our enchanted minds,
And the noble metal of our will
Is wholly vaporized by this wise alchemist.


The Devil holds the strings which move us!
In repugnant things we discover charms;
Every day we descend a step further toward Hell,
Without horror, through gloom that stinks.


Like a penniless rake who with kisses and bites
Tortures the breast of an old prostitute,
We steal as we pass by a clandestine pleasure
That we squeeze very hard like a dried up orange.


Serried, swarming, like a million maggots,
A legion of Demons carouses in our brains,
And when we breathe, Death, that unseen river,
Descends into our lungs with muffled wails.


If rape, poison, daggers, arson
Have not yet embroidered with their pleasing designs
The banal canvas of our pitiable lives,
It is because our souls have not enough boldness.


But among the jackals, the panthers, the bitch hounds,
The apes, the scorpions, the vultures, the serpents,
The yelping, howling, growling, crawling monsters,
In the filthy menagerie of our vices,


There is one more ugly, more wicked, more filthy!
Although he makes neither great gestures nor great cries,
He would willingly make of the earth a shambles
And, in a yawn, swallow the world;


He is Ennui! — His eye watery as though with tears,
He dreams of scaffolds as he smokes his hookah pipe.
You know him reader, that refined monster,
— Hypocritish reader, — my fellow, — my brother!


— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

http://fleursdumal.org/poem/099

ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΥΡΕΣ

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
Κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
Ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
Νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
Και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
Δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
Μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
Μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
Και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
Σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
Κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"Να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω

(στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική:Μίλτος Πασχαλίδης)

www.geocities.com/miltos_pasxalidis

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ

Με τις πυτζάμες τις ριγέ
Μπροστά στην γκρίζα οθόνη
Κι ένα βαρύ γλυκό καφέ
Λουφάζει στο σαλόνι

Δουλειά και σπίτι και δουλειά
Σαράντα τόσα χρόνια
Πως μεγαλώνουν τα παιδιά
Έτσι τελειώνουν όλα αυτά
Θυμάται και χαμογελά
Ο κύριος Αριστείδης

Μια Κυριακή απόγεμα
Στο δρόμο της Δευτέρας
Λιγάκι πριν το ξύπνημα
Άλλης μιας ίδιας μέρας

Σηκώνεται απ' τον καναπέ
Και την οθόνη σβήνει
Βουτάει το καπέλο του
Τη πόρτα πίσω κλείνει
Ο κύριος Αριστείδης

Τους δρόμους παίρνει στα τυφλά
Μονάχος μεσ' στη πόλη
Πόρτες παράθυρα κλειστά
Κι αναρωτιέται σιωπηλά
Πού να χαθήκαν όλοι

Κατέβηκε στον Πειραιά
Λιγάκι πριν τη δύση
Με μια συνήθεια παλιά
Στο κύμα να μιλήσει

Ένα καράβι όνειρα
Μια νύχτα θ' αρματώσει
Και σε απόμακρο νησί
Θα πάει να ξεφορτώσει

Ελπίδες, όρκους, έρωτες
Ευχές και παραδόσεις
Και μια ζωή αντιπαροχή
Μία ζωή με δόσεις
Ο κύριος Αριστείδης

Με τις πυτζάμες τις ριγέ
Μπροστά στη γκρίζα οθόνη
Κι ένα βαρύ γλυκό καφέ
Βουλιάζει στο σαλόνι

(στίχοι, μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης)

ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΜΗΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Νυχτέρι μπύρες και βροχή και λόγια μουσκεμένα
Της αγκαλιάς η ερημιά του τίποτα ο τρόμος
Με τρύπια αλεξίπτωτα και σκουριασμένα τρένα
Αμέρικα - Κομοτηνή ένα τσιγάρο δρόμος

Κι ύστερα στο δωμάτιο βρίζεις και καταριέσαι
Για ένα χαμένο πέναλτι για δυο ματάκια γκρίζα
Ποια νίκη να σου χάριζα να ιδώ να φχαριστιέσαι
Ποιάν άνοιξη να σου 'φερνα να βγάλει η αγάπη ρίζα;

Με μια καμήλα στους Δελφούς
Όποιος κοιτάει του ουρανούς
Μονάχος ταξιδεύει
Με μια καμήλα στους Δελφούς
Κι ότι μας κάνει αδελφούς
Αυτό θα μας παιδεύει

Ο ένας ονειρεύεται κορίτσια που γελάνε
Ο δεύτερος λαχτάρησε της Κίρκης την ματιά
Κι ο τρίτος ο μικρότερος ποτάμια που κυλάνε
Μαύρο κρασί, μαύρο νερό που φέρνει λησμονιά

Οι φίλοι μου σαλπάρανε χωρίς να χαιρετίσουν
Της εφηβείας ναυαγοί στην άδεια πολιτεία
Τα όνειρα ξυπνήσανε και δεν θα μας ρωτήσουν
Τώρα γυρεύουν πληρωμή και ψάχνουν πελατεία

Με μια καμήλα στους Δελφούς

(στίχοι, μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης)

www.geocities.com/miltos_pasxalidis

ΤΟΥ ΣΙΛΗΝΟΥ ΣΑΤΥΡΟΥ

ΤΟΥ ΣΙΛΗΝΟΥ ΣΑΤΥΡΟΥ
(θυμίαμα Βακχών ,μάννα)

Άκου με,
πολυσέβαστε τροφέ και σύντροφε του Βάκχου,
ο πρώτος απ’τους Σιληνούς
και τιμημένος
απ’όλους τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους
την ώρα της τριετηρίδας,
αγνός και τέλειος,σεβαστός,
και του ποιμενικού θιάσου τελετάρχης
γλεντζέ,που σου αρέσει ν’αγρυπνάς
μαζί με τις καλλίζωνες μαινάδες
τις σκεπασμένες με κισσό,
σε Βάκχες και Ναϊάδες αρχηγός
έλα σ’αυτή την τελετή
σε όλους τους θεούς αφιερωμένη,
μαζί με όλους τους Σατύρους πού’χουν μορφές θηρίων,
κραυγάζοντας χαιρετισμό στον άρχοντα τον Βάκχο
και με Βάκχες συνοδεύοντας
τις σεβαστές γιορτές που ολοκληρώνουν
το πάτημα των σταφυλιών,
με άγιες τελετές ν’αποκαλύψεις
τα όργια που φωτίζουνε τη νύχτα,
εσύ που αγαπάς το θύρσο,
φωνάζοντας «εβίβα!»
και φέρνοντας γαλήνη στις παρέες που γιορτάζουν.

ΟΡΦΕΩΣ /ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ
ΥΜΝΟΙ ΠΕΡΙ ΛΙΘΩΝ
ΕΞΑΝΤΑΣ (Απόδοση)ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ

Ο ΡΩΜΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Ο ΡΩΜΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Θεούλη μου, τι σού ’ρθε να μ’αγιάσης;
Νομίζεις πως θα μ’έμελε καθόλου,
αν ήθελες και μένα να κολάσης
και μ’έστελνες παρέα του διαβόλου;
Μ’αρέσει ο παράδεισος αλήθεια,
χωρίς δουλειά σκοτώνουν το καιρό
βλέπω αγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια,παραμύθια
κι ακούω και τραγούδια θεικά,
μα έλα που δεν έχετε συνήθεια
να λέτε κι ένα δυο πολιτικά!

Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη
και ώρα απ’ το θρόνο σου δεν πέφτεις.
Ας ήτο δυνατόν θεός να γίνει
και άλλος σαν και σένα, λίγο ψεύτης,
να μοιραστεί των ουρανών τ’ασκέρι,
να πάνε και με εκείνον οι μισοί,
να έρχεται αυτός, να πέφτης σύ,
να γίνεται λιγάκι νταραβέρι....
Μα όλα εδώ είνα τακτικά,
ο ουρανός θεό εσένα ξέρει
και δεν μιλούν πολιτικά.

Εδώ που μ’ησυχία όλοι ζούνε
για μένα είναι κόλαση μεγάλη
πολιτικά τ’αυτιά μου ας ακούνε,
και άν είμαι και στην κόλαση,χαλάλι!
αν είχες είς τον νού να με κολάσης,
και μ’έφερες κοντά σου για ποινή,
να!κόλασις για μέ αληθινή...
Μα φθάνει πιά,θεέ μου,μη με σκάσης,
και διώξε με,σ’το λέω παστρικά,
γιατί αλλιώς στιγμή δεν θα ησυχάσεις
και μόνος θα μιλώ πολιτικά.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΚΟΤΙΝΟΣ ΑΘΗΝΑ 2007