CARMINA BURANA

CARMINA BURANA

1)Ο έρως τους αθάνατους θεούς εξουσιάζει:
Το Δία η Ήρα αγαπά μα και τον Ποσειδώνα
τον κυβερνάει μια δύναμη που τ’άγρια τιθασεύει·
κι ο Πλούτωνας,που τις ψυχές στον κάτω κόσμο ορίζει,
μόνο μ’αυτόν είναι γλυκός.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά έχοντας με μια κόρη
αγνό παιχνίδισμα αρχινώ· οργώνω τον αγρό της
δίχως καρποφορία· αγνά κι αθώα αμαρτάνω.

2)Όσους δεν αντιστέκονται τους παρασύρει ο έρως
με τα δεσμά πιο χαλαρά,μα σπάζει και λυγίζει
εκείνους που ακλόνητοι κι άκαμπτοι θέλου να’ναι·
μερεύει και ρινόκερως στην αγκαλιά της κόρης.

Επ.Τον έρωτα παρηγογοριά...

3)Παρθενικό παιχνίδισμα πιάνω με τις παρθένες,
τρέμω τις διεφθαρμένες και μαζί με τις εταίρες
συνάμα απέχθεια προκαλούν σε μένα οι παντρεμένες·
γιατί είναι ξεδιάντροπη η ηδονή σ’εκείνες.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

4)Πυρώνομαι από τη φωτιά της έξοχης παρθένας,
Στον έρωτα της προχωρώ μέρα με την ημέρα·
ο ήλιος μεσουράνησε κι εγώ δροσιά δε βρίσκω.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

5)Απ’ όλα πιο ευφρόσυνο να παίζεις με μια κόρη,
σαν απ’τα φυλλοκάρδια της λείπει εντελώς ο χόλος·
είν ’ απ’ το μέλι πιο γλυκά στο στόμα τα φιλιά της.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

6)Παίζω με την Καικίλια· τίποτε μη φοβάστε!
Μιας ηλικίας τρυφερής φύλακας λες πως είμαι,
τα κρίνα της αγνότητας τρέμω μη μαραθούνε.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

7)Μοιάζει με κρίνο· τον ανθό επίφοβο να κόβεις.
Στο κλήμα το σταφύλι εγώ αφήνω να μεστώσει,
ώσπου να γίνει ώριμο ζωή μου δίνει η ελπίδα
πως θα γευθώ χαρούμενος αυτό που προσδοκάω.

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

8)Παιχνίδια αγνά μόνο ποθώ:να τη θορώ κι ακόμη
να της μιλώ και έπειτα μόνο να την αγγίζω·
τέλος γλυκά φιλήματα να δίνω μα το άλλο,
ν’αρχίσω πράξεις άσεμνες , διόλου μην το φοβάσαι!

Επ.Τον έρωτα παρηγοριά...

9)Όσο κι άν οι άλλοι προχωρούν, κόρη ,εμείς ωστόσο
ας κάνουμε τα κόσμια κι ό,τι παιχνίδι πρέπει·
εσύ κι εγώ,μια κι είμαστε νέοι στην ηλικία,
μόνο παιχνίδια τρυφερά ας παίζουμε τα δυο μας!

CARMINA BURANA
VERIS ET AMORIS

ΣΤΕΛΛΑ ΓΕΩΡΓΑΛΑ-ΠΡΙΟΒΟΛΟΥ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

CARMINA BURANA

CARMINA BURANA
VERIS ET AMORIS

Σαν βγήκα απο το καπηλειό τύφλα από το μεθύσι,
στης Αφροδίτης το ναό βρήκα φιλοξενία.
Μονάχος πήγαινα,μ’ωραία ρούχα στολισμένος,
πουγγί στ’αριστερό πλευρό κρατώντας φουσκωμένο

Γερά του ιερού ναού φρουρούσανε την πύλη
και να ‘μπω μέσα αδύνατο,μόλο που το ποθούσα.
Γλυκιά αντηχούσε μουσική απο γλυκό τραγούδι
οι πιο πολλοί θαρρούσανε πως έψαλλαν Σειρήνες.

Για λίγο ξεκουράστηκα με το φρούρο της πύλης
ηταν μια κόρη ευγενική και μικροκαμωμένη,
ομορφη.Τρυφερά μιλωντάς της στο τέλος
εκπλήρωσα τον πόθο μου μες στο ναό να εισέλθω.

Αφού με είχε πια δεχτεί,στης θύρας το κατώφλι
καθώς στεκόμουν,με ρωτά η όμορφη παρθένα:
«Πούθ’είσαι,νέε μου,σ’αυτά πώς σίμωσες τα μέρη;»
Κι εγώ της είπα:«Δέσποινα,είμαι δικός σας σκλάβος».

«Ποιά είναι η αίτια, λέγε μου για την επισκεψή σου;
Τι λογής άνεμος σ’αυτές τις όχθες σ’εχει φέρει;
Μη σ’εσπρώξε η ανάγκη σου,μη σ’εσπρώξε η νιότη».
Κι εγώ είπα:«Ήρθα,γιατί ανίκητες ανάγκες μ’έχουν σπρώξει.»

Μέσα βαθιά λαβώθηκα και απέξω απ’ την πανούργα
του έρωτα τη σαϊτιά αφότου ήρθα στον κόσμο,
το βέλος τούτο στην καρδιά αγιάτρευτο ακόμη
το’χω.Από δρόμο μυστικό ήρθα,για να γλιτώσω.

«Αδιάκοπα σ’εκλιπαρώ,τα λόγια αυτά σου στέλνω,
παρθένα συ τρισόλβια,στην Κύπρη να μηνύσεις».
Αφού της πρόσπεσα θερμά,από τα παρακάλια
λύγισε και τις εντολές μου μήνυσε σ’εκείνη.

«Απ’ όλα τα χαρίσματα τ’απόκρυφα σου δώσ’μου
το λυτρωμό,γλυκιά,θεά,που είσαι στην αγάπη
πανίσχυρη βασίλισσα,και με τα γιατρικά σου
σπεύσε να γιάνεις ενα νιό άρρωστο,σε ικετεύω!».

Με θεικό παραγγελμά της Κύπρης μ’οδηγήσαν
μες στο ναό αντικρίζοντας της θέαινας την όψη,
θαμπώθηκα.Μου λύθηκαν τα γόνατα και τέλος
χαιρετισμό τής έστειλα μ’αυτά εδώ τα λόγια:
«Χαίρε,συ Κύπρη ποθητή και σ’όλους ξακουσμένη!».

«Ποιός είσαι,νέε,που μιλάς τόσ’ όμορφα;μου είπε.
Γιατί ήρθες,πες μου,και με ποιο όνομα σε φωνάζουν;
Μην είσαι τάχατες ο νιός που Πάρη τον καλούνε;
Γιατί η ιέρεια μίλησε, τι έχεις κι υποφέρεις;».
«Κύπρη εσύ μακάρια,γεμάτη από συμπόνοια,
βλέπω πως τα μελλούμενα κι ο,τι έγινε γνωρίζεις.
Άμοιρος είμαι,έσβησε πλέον ο έρωτας μου,
που συ με γιατρειά τερπνή μπορείς να θεραπεύσεις».

«Καλώς μας ήρθες,διαλεχτέ νέε,είπε.Στο ναό μας
εύκολα θα προσαρμοστείς.Πλούσια να πληρώσεις,
αν θες, για πλήρη λύτρωση θα σου χαρίσω ορμήνεια».

«Κοίταξε, είπα, το πουγγί ξέχειλο στο ασήμι.
Όλο δικό σου θα γενεί,ω θεϊκιά Αφροδίτη.
Αν μου προσφέρεις βαλσάμο,πλέρια χαρά για να βρώ,
το γένος σου θα προσκυνώ για πάντα στη ζωή μου».

Με βιάση προχωρήσαμε οι δυό μας χέρι χέρι
εκεί που στέκονταν πολλές και όμορφες υπάρξεις,
που μεταξύ τους έμοιαζαν, όμοια είχαν τη φύση,
ολόιδιες και στη μορφή και στην περιβολή τους.

Καθώς κοντά ζυγώσαμε,σηκώθηκαν ολόρθες.
Μόλις τις χαιρετίσαμε,απόκριση μας δώσαν:
«Καλώς ορίσατε!Καθίστε,αν θέλετε».Κι η Κύπρη
απάντησε: «Κάτι άλλο να τελειώσουμε ποθούμε».

Με νεύματα τις πρόσταξε αμέσως να’ρθουν όλες.
Σε τόπο παραμείναμε καλά ασφαλισμένο,
μονάχοι γαληνέψαμε σε στολισμένη κλίνη
με λόγια γλαφυρά ποικίλες είπαμε κουβέντες.

Του Έρωτα η γενέτειρα γυμνώθηκε απ’τα ρούχα,
να δείξει της χιονόλευκης της σάρκας της το κάλλος.
Στην κλίνη ρίχνοντάς τη εγώ σχεδόν για δέκα ώρες
του ερωτικού παροξυσμού πράυνα τη μανία.

Έπειτα ξεκινήσαμε να πάμε να λουστούμε
σ’ενα λουτρό που ήτανε ανάθημα στο Δία.
Πως μ’απαλλάσουν τα νερά απ’όλες τις αρρώστιες
αισθάνθηκα και τέλειο εξαγνισμό πως βρήκα.

Αδύναμος κι απ’το λουτρό έτσι αποκαμωμένος,
απ’τη μεγάλη πείνα μου στεκόμουν μαζεμένος.
Στην Αφροδίτη στράφηκα κι είπα: «Έστω και μόνος,
κάτι να φάω θα ’θελα,λίγη τροφή αν υπάρχει!».

Πέρδικες και χηνόπουλα στο μαγερειό εφέραν,
κάθε λογής πουλερικά,γεράνια,πετεινάρια
και για τις πίτες πρόσθεσαν ακόμη λίγο αλεύρι.
Σαν όλα ετοιμάστηκαν, τα γεύθηκα αμέσως.

Μου φάνηκε πως έζησα μαζί τους για τρεις μήνες,
εκεί που όποιος το πουγγί του έχει φουσκωμένο
περνάει ζωή βασιλική αφού όμως η Κύπρη
με ξάφρισε,να πως εγώ τώρα έχω κανταντήσει.

Να σας τρομάζει, νεαροί,αυτό που τώρα ακούτε!
Μόλις του έρωτα σιμά νιώθετε τη σαϊτα,
να μη με λησμονήσετε εσείς,όπου κι αν πάτε,
μπορείτε να ’στε ελεύθεροι,αν έτσι το ποθείτε.

Μετάφραση Σχόλια:Στέλλα Γεωργάλα-Πριόβολου
Εκδόσεις Παπαδήμα