ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ

Ή θάλασσα με κύματα από τσίγκο κι αφριστόν
ασβέστη, μας πολιορκεί
με τον απέραντο καημό της.
Όλα μοιάζουν-
στη δύση, στην ανατολή, στο νότο, στο βορρά,
κι ο ουρανός και το νερό-, σκληρά και γκρίζα,
άσπρα και στεγνά.

Ποτέ τόσο μεγάλο
χασμουρητό δεν έσκαψε βαθιά τον κόσμο!

Έχουνε οι ώρες ίδιο μέτρο
καθώς ακέρια η θάλασσα κι ακέριος ο ουρανός
άσπρος και γκρίζος, στεγνός και σκληρός.
κάθε ώρα και μιά θάλασσα, στεγνή και γκρίζα,
κι ένας ουρανός, άσπρος και σκληρός.

Κι από τον πύργο της ψυχής τον μισογκρεμισμένο
Κανένας δεν μπορεί να βγεί!

Σ’ όλα τα πλάτη-στο βοριά,
στο νότο, στην ανατολή, στη δύση-,
μιά θάλασσα από τσίγκο κι από γύψο,
κι ένας, όπως η θάλασσα, από γύψο
κι από τσίγκο ουρανός,
της θλίψης ανεξάντλητα κοιτάσματα,
Χωρίς αυγή, χωρίς ηλιοβασίλεμα....

Juan Ramon Jimenez
Μτφρ.Πέτρος Α.Δήμας
Εκδόσεις Σοκόλη

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Photo:Andrew Maidanik

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Ολόκληρο το παρελθόν, μεγάλο
κι ελεύθερο, ξεντύνεται
μέσα στο πορφυρόν ηλιόγερμα,
σαν την ασύγκριτη γυναίκα.

(Ώ γύμνια χωρίς όνομα,
υπέρτατη αποθέωση!)

Το απέραντο στεφάνι του,
τριαντάφυλλο από φλόγα,
είναι απ’ το μέλλον πλουσιότερο,
απ’ την αυγή πιο φωτεινό.

(Δέν θα ’ναι τίποτε ωραιότερο,
ποτέ, από σένα, παρελθόν!)

Ξέρω καλά πως θα το βρίσκω
πιο πέρα πάντα, κόρφο
της θάλασσας, κορφή μιάς άλλης γής,
μέσα στη μόνη δόξα.

JUAN RAMON JIMENEZ

ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΛΛΙΑ

...ΠΙΝΑΚΑΣ PICASSO

ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΛΛΙΑ

Από το φεγγαρόκηπο της σάρκας
δριμιά κι άγρια, μαύρα μαλλιά περάσαν.

Νύχτα θανάσιμη. Έπαλλε βαθιά μου
το γιομοφέγγαρο έξοχο και λαύρο.

Τα μυστικά όλα στέκονταν απ’ έξω,
φέγγαν του θεού τους στης νυχτιάς το φρέσκο.

Τι χαλασμός απο φιλιά κι απ’ άνθια!
Τι πανικός απ’ των μαλλιών το διάβα!

Και το φεγγάρι τόξευε απ’ τα ουράνια
βέλη ασημένια στα μαλλιά τα μαύρα!

*

Τον κήπο μου κουρσέψαν. Το μαχαίρι
των κλωστών τους, μου θέρισε τις σκέψεις.

Μίσχος δεν έμεινε, όνειρο κανένα,
στα πόστα που ’χε η έκσταση πιασμένα.

Καί στης δύσης το κοίλωμα εκεί κάτου
κάθισαν τα μαλλιά να ξαποστάσουν.

Την άλλη μέρα με ρώταγαν όλοι
πώς ρήμαξε τον κήπο τ’ αγριοβόρι.

Κι η καρδιά μου γοργοχτυπούσε ακόμα
απ’ των μαλλιών των μαύρων τον τυφώνα.

Juan Ramon Jimenez
ΜΤΦΡ.ΗΛΙΑΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Έλα, ουρανέ, πές μου το ναί!
Ο ουρανός,
σαν ερωτευμένη κορασιά,
αφήνοντας μου το χέρι μες στη φούχτα μου
λέει όχι και ναί, με τ’ αστέρια του.
Χαμογελάει και κλαίει,
δείχνοντας μου την εξαίσια ομορφιά
της αβεβαιότητας.
Ώ τι αμφιβολία, τι τρόμος, τι αυπνία,
να μην παρατώ τη γλυκειά μου πλάνη,
να μη ζητώ εγώ ο τρελλός,
τίποτ’ άλλο παρά μονάχα την ελπίδα,
να μην ξέρω τίποτα για τα ρόδα
της μελλούμενης άνοιξης!
τίποτα για την σχεδόν βέβαιη
τωρινή ετούτη στιγμή!
Και περνούν, νύχτες, νύχτες, νύχτες,
χωρίς να κλείσω μάτι,
βγαίνοντας έξω άυπνος, να δώ
τον πράσινο ουρανό της αυγής•
εκστατικός, προσδοκώντας
να πεί το ναί στήν ψυχή μου!

Juan Ramon Jimenez 1881-1958
ΜΤΦΡ.ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΤΖΑΚΗΣ

Η ΓΥΜΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Η ΓΥΜΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ωραία ανθρώπινη πηγή,
Συντριβάνι χαράς ανάμεσα στα πράματα,
τρυφερό, γκυκό, καμπύλο νερό,
γυμνή γυναίκα· μια μέρα
δε θα σε βλέπω πιά·
σου μέλλεται να μείνεις
δίχως τα σκοτεινά τούτα μάτια μου,
που συμπληρώνουν τα πανώρια σου κάλλη,
με την αχόρταγη πλησμονή της ματιάς τους.

(Kαλοκαίρια· πράσινες φυλλουριές,
νερά ανάμεσα στα λουλούδια·
χαρούμενα φεγγάρια απάνου απ’ το κορμί,
ζεστασιά κι’ αγάπη, γυμνή γυναίκα!)

Στέρεο σύνορο της ζωής,
τέλεια ήπειρος,
ξετελεμένη αρμονία, μοναδικέ σκοπέ,
σίγουρε ορισμέ της ομορφιάς,
γυμνή γυναίκα,μια μέρα
θα συντριβεί η γραμμή του κορμιού μου·
μου είναι γραφτό να σκορπίσω
στην απρόσωπη φύση·δεν θάμαι πια τίποτα για σένα,
ώ παγκόσμιο δέντρο με αμάραντα φύλλα,
ώ χειροπιαστή αιωνιότητα,
γυμνή γυναίκα!

JUAN RAMON JIMENEZ (1881-1958)

ΑΥΓΕΣ ΤΟΥ MOGUER

ΑΥΓΕΣ ΤΟΥ MOGUER

Ο μαύρος ταύρος ,καθαρός κι όμορφος ,ξεπροβάλλει
μες στο ψυχρό πρασινωπό χάραμα, στυλωμένος
ψηλά στο βράχο το γλαυκό, μονάχος.
Μουγκρίζει απ’το βορρά στο νότο ,κουτουλώντας
το βαθυκύανο ζενίθ,κατάστερον ακόμη
από μεγάλα αστέρια,
με το γιγάντιο μετωπό του.

Η μοναξιά η απέραντη φοβάται
η σιγαλιά η ατέλειωτη σωπαίνει.

...!
Ο ταύρος , βράχος που κατρακυλά ,κατηφορίζει
Μες την ηδονική χαράδρα.

Δεν υπάρχουν πλέον
πάρεξ αυτός ,που ξεμακραίνει ,μαύρος,
και άσπρο και τριανταφυλλί,το φώς που καταφτάνει!

*
ΤΙ ΤΑΙΡΙΑΣΤΟΝ υφάδι και στημόνι !Το κορμί σου
μαζί με την ψυχή μου ,αγαπημένη,
και το δικό μου το κορμί μαζί με την ψυχή σου.

JUAN RAMON JIMENEZ
ΜΤΦΡ:ΠΕΤΡΟΣ Α.ΔΗΜΑΣ
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ ΑΘΗΝΑ 2006

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Η γη μας ταξιδεύει μέσα από στεριές
εσύ όμως.θάλασσα,
μέσ’απ’τον ουρανό μας ταξιδεύεις.

Με φώς αλάθευτο,ασημένιο και χρυσό,
τ’άστρα μας δείχνουν την πορεία!Θα ’λεγες
πώς είναι η γη του σώματος ο δρόμος,
πως της ψυχής ο δρόμος είναι η θάλασσα.

Ναι,φαίνεται πως η ψυχή ’ναι
της θάλασσας η μόνη ταξιδιώτισσα,
πως ξέμεινε το σώμα
κατάμονο εκεί κάτου στις αχτές,
χωρίς εκείνη,λέγοντας της «χαίρε!»,
βαρύ,ψυχρό και σα νεκρό.

Πώς μοιάζει το θαλασσινό ταξίδι
μ’εκείνο του θανάτου,
μ’εκείνο της αιώνιας ζωής!

JUAN RAMON JIMENEZ 1881-1958

ΜΤΦΡ:ΠΕΤΡΟΣ Α.ΔΗΜΑΣ
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ ΑΘΗΝΑ 2006