ΛΑΟΥΡΑ

ΛΑΟΥΡΑ

Έρωτα, ιδές τη νιά που μας δοξάζει
κι’ είν’ όλη περηφάνεια και καμάρι,
κύττα τι γλύκα και τη χάρη
κ’ είναι σαν λάμψη που ο ουρανός σταλάζει.

Κύτταξε με τι σπάνια τέχνη βάζει
το χρυσάφι και το μαργαριτάρι
και πως σιγά με ανάλαφρο ποδάρι
περπατεί και πως στρέφει και κυττάζει.

Κάτω απ’ τα δέντρα τα πυκνογυρμένα,
χορτάρια κι’ άνθη και τη γη στολίζουν
ναν τα πατήσει την παρακαλούνε.

Φεγγοβολούν τα αιθέρια μαγεμένα
γιατί εκεί που τα μάτια της θωρούνε
τόση γαλήνη κι’ ομορφιά χαρίζουν.

PETRARCA
Μ.ΣΙΓΟΥΡΟΣ

CHAIARE, FRESHE E DOLCI ACQUE

CHAIARE, FRESHE E DOLCI ACQUE

Νερά καθαροφλοίσβιστα,
Γλυκύτατα και κρύα
Που μέσα αναγαλλιάζετο
Η ασύγκριτη ομορφιά·
Χλωρόκλαδα, όπου ακούμπησε
Τ’ ωραίο της πλευρό
( Μ’ ανοίγεται η ενθυμούμενη
Καρδιά με στεναγμό)·

Κι’ εσείς, που από το μόχθο σας,
Δροσόχορτα, δροσάνθη,
Ο κόλπος του φορέματος
Ο αγγελικός ευφράνθη·
Αέρα ιερέ, που μ’ έσφαξαν
Τα μάτια τα λαμπρά·
Ακούστε τα παράπονα
Που κάνω υστερινά.

Αν να κλεισθούν οι μέρες μου
Δακρύζοντας μου μέλλει
Από το πάθος το άπειρο,
Κι’ o Ουρανός το θέλει
Μιάν χάρην η βαριόμοιρη
Ψυχή μου επιθυμεί,
Να λάβη εδώ τον τάφο της
Κι’ ολόγυμνη να βγή.

Πικρός, πικρός ο θάνατος!
Αλλά δεν είναι τόσο,
Αν τέτοια ελπίδα της ψυχής
Εγώ μπορώ να δώσω·
Γιατί που νάβρη η δύστυχη
Περσότερη ησυχιά,
Για να γδυθή τα κόκαλα,
Τα μέλη τ’ αχαμνά;

Ίσως καιροί θε νάλθουνε
Που δε θα με μισήση
Η ωραιότης η άσπλαχνη·
Και θα ξαναγυρίση
Στον τόπο που μ’ απάντησε
Τη μέρα την ιερά,
Και να με δούν τα μάτια της
Θα δείξη επιθυμιά·

Αλλά, στες πέτρες βλέποντας
Το υστερινό μου χώμα,
Θ’ ανοίξη αναστενάζοντας
Έτσι γλυκά το στόμα,
Όπου για κάθε αμάρτημα
Θε να συγχωρεθώ-
Στενεύοντας με δάκρυα
Ωραία τον ουρανό.

Άνθια, θυμούμαι, επέφτανε
Απ’ τα κλωνάρια πλήθος,
Συρμένα από τον Έρωτα
Στο μαλακό το στήθος·
Κι έστεκε με ταπείνωση
Σε τόσην δόξα αυτή,
Ολόλαμπρη,ολοστόλιστη,
Απ’ την ανθοβολή.

Και ποιό από τ’ άνθια ησύχαζε
Απάνου στην ποδιά της,
Ποιό στα μαργαριτόπλεχτα
Λαμπρόξανθα μαλλιά της·
Στην όψη ποιό του ρεύματος
Του λιβαδιού, και ποιό
Λές κι’ έλεε αεροπλέοντας:
Ο έρως είν’ εδώ.

Πόσες φορές το πνεύμα μου
Από τρομάρα επιάσθη,
Και: Τούτη, τούτη, εφώναξα,
Στον ουρανόν επλάσθη!
Γιατί όλα τότε μούκαναν
Τα φρένα εκστατικά,-
Το σώμα, το γλυκόγελο,
Το πρόσωπο, η λαλιά·

Και τόσο αυτά μου κρύβανε
Στα μάτια την αλήθεια,
Πούλεα: Και πότε ανέβηκα,
Ποιός μούδωκε βοήθεια;-
Θαρρώντας οπώς έλαβα
Οικιά στον Ουρανό·
Κι’ εγώ από τότε ανάπαψη
Δε βρίσκω παρά δώ.

Και συ, και συ, τραγούδι μου,
Αν είχε ο νούς μου φθάσει
Να σε στολίση ώς ήθελα,
Τώρ’ άφηνες τα δάση,
Κι’ επρόβανες τα λόγια σου
Στον κόσμο θαρρετά·
Αλλά μην πάς, κι’ απόμεινε
Μ’ εμέ στην ερημιά.

FRANCESCO PETRARCA, ΜΤΦΡ.Δ.ΣΟΛΩΜΟΣ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΚΑΙ
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΛΕΩΝΟΣ ΠΑΡΑΣΧΟΥ

SONETO CXXXIV (PETRARCA)

SONETO CXXXIV (PETRARCA)

Ειρήνη δε βρίσκω κι ούτε πόλεμο έχω να κάνω,
ελπίζω, φοβάμαι, καίγομαι και παγωμένος είμαι,
το πνεύμα στον ουρανό πετά αλλά και στη γη κείται,
τίποτα στα μπράτσα δε σφίγγω αλλά και τον κόσμο αγκαλιάζω.

Στη φυλακή Εκείνη μ’έχει, με ελευθερώνει αλλά μέσα
βραδιάζω.
Ούτε δικό της με κρατεί,ούτε τα δεσμά της λύνει,
ο έρωτας της με σκοτώνει αλλά και ζωντανό μ’ αφήνει,
μήτε ζωντανό με θέλει, αλλά και τη ζωή δε χάνω.

Χωρίς μάτια ο εαυτός μου θωρεί και χωρίς φωνή κραυγάζει,
θέλει να χαθεί αλλά βοήθεια ζητάει,
κάποιον αγαπά και τον ίδιο πάλι μισεί.

Με πόνο τρέφεται και κλαίγοντας γέλιο χαράζει,
το ίδιο όπως το θάνατο, τη ζωή αγαπάει...
κι είμαι Κυρά μου για σε στην κατάσταση αυτή.

FRANCESCO PETRARCA

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ ΣΟΝΕΤΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΜΤΦΡ.ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ

SONETO XXXV

SONETO XXXV

Μόνος και σκεφτικός,σ’έρημους κάμπους περιπατώ,
χαμηλώνω τα μάτια κι όλος προσοχή
να ξεφύγω προσπαθώ απ’το ανθρώπινο ίχνος στη γη,
και τ’αργά μου βήματα,αργά μετρώ.

Καταφύγιο άλλο δεν ελπίζω να βρώ,να κρυφτώ
απ’τις εκδηλώσεις του κόσμου που ξέρει
πως μέσα μου εμένα η φλόγα με καίει,
ενώ σβηστές της επιθυμίας μου οι πράξεις.Εγώ

ξέρω όμως πως τα ποτάμια,τα βουνά και οι κάμποι
με νιώθουν,γνωρίζουν το είδος της ζωής μου,
αυτής που από τους άλλους την κρύβω.

Μήτε όμως στούς μοναχικούς τόπους φτάνει η Αγάπη,
να μιλήσει στην ψυχή τη δική μου
κι εγώ μ’αυτήν να κουβεντιάσω,να κρίνω.

SONETO XXXIV

ΑΠΟΛΛΩΝΑ αν ζει η μεγάλη σου επιθυμία,
κι αν δεν την έχεις αποξεχάσει ακόμη
τη λατρεμένη σου την ξανθή της την κόμη,
στα χρόνια τα λησμονημένα,στον Πηνειό,στη Θεσσαλία,

από του πάγου τώρα την κακία,του χειμώνα την οκνηρία,
που διαρκεί όσο εσύ έχεις το πρόσωπο κρυμμένο,
προστάτεψε τη Δάφνη,φυτό ιερό και τιμημένο,
όπου πρώτος εσύ αγάπησες κι εγώ με σε την ίδια.

Για χάρη της αγαπημένης ελπίδας αυτής,
που σε στηρίζει απ’την ερωτική πίκρα μες τη ζωή μας,
τον αέρα καθάρισε απ’αυτές τις αισθήσεις,τη δίνη,

έτσι που εμείς σαν από θαύμα ,ορθή
πάνω στο χόρτο να δούμε τη γυναίκα αυτή τη δική μας
που με τα χέρια-κλαδιά,σκιά στον εαυτό της θα δίνει.

FRANCESCO PETRARCA
ΠΕΤΡΑΡΧΗ
Είκοσι πέντε σονέττα και δύο τραγούδια
Εισαγώγη, μεταφράση, σχόλια
Κατερίνα Γλυκοφρύδη/Εκδόσεις Γκοβόστη