CANTIGA PARTINDO-SE

CANTIGA PARTINDO-SE

Από σάς φεύγουνε, κυρία, πολύ θλιμμένα
τα μάτια μου, γιατί είστε ο θησαυρός
μου• ποτέ δεν είδατε μάτια κανενός
άλλου, για γυναίκα, να ’ναι έτσι λυπημένα.

Τόσο νοσταλγικά, έτσι λυπημένα,
τόσο άρρωστα απ’ το χωρισμό,
τόσο κλαμμένα, τόσο κουρασμένα
που να ποθούν το θάνατο εκατό
φορές πιότερο κι απ’ τη ζωή που ζώ.

Φεύγουν, τόσο θλιμμένα, τα θλιμμένα,
και τόσο απ’ την ελπίδα πάν μακρυά,
που ποτέ σας δεν είδατε έτσι λυπημένα
μάτια, κανενός άλλου, για καμιά.

Joao Roiz de Castelo-Branco
ΜΤΦΡ. ΑΡΗΣ ΔΙΚΤΑΙΟΣ

ΤΟ ΓΕΡΙΚΟ ΚΑΡΑΒΙ

ΤΟ ΓΕΡΙΚΟ ΚΑΡΑΒΙ

Σπάσε τις αλυσίδες σου,
πένθιμο καράβι, κοιμισμένο κοντά στις αποβάθρες!
Μην ακούς πια
τη φωνή τη νευριασμένη, τη φωνή την κλαψερή της κιθάρας
στ’ ανήσυχα τα χέρια των ναυτικών, των πιλότων!
σπάσε τις αλυσίδες σου!...Είναι στον αέρα ένα ρίγος
πουλημένου έρωτα στις ταβέρνες, πάνω στον ποταμό,
έρωτα χτηνώδικου, που ξεχνάει μόλις απολάψει,
έρωτα χωρίς πόνο, φιλιών χωρίς παρακάλια,
φιλιών που δαγκάνουν, που πονούν, μα που δεν ξέρουν να σκλαβώνουν...
Άσε το παρελθόν κοντά στις αποβάθρες, Καράβι μου!
Κύματα ονείρου, άσπροι αφροί μακρυά, σου κάνουν νεύματα
να πάρεις την απόφαση να ξεκινήσεις.

Ανεβαίνει το φεγγάρι, φωτίζοντας όλη τη θάλασσα!
(Κοίτα τα χάδια των αφρών μέσα στο φεγγαρίσιο φώς...)
Ξεκίνα γρήγορα, φύγε γρήγορα, Καράβι μου,
Το Μέλλον σε καλεί-πήγαινε προς τη θάλασσα!
Γιατί μόνη η θάλασσα, που είναι προδότρα, δεν ψευτίζει:
Ανθίζει σε νησιά για τον ανυπόμονο ναυαγό
και για τ’ όνειρο που ποθεί ν’ αναπαυθεί.

Χίμαιρα;.., Τι σημαίνει;... Άν η χίμαιρα
μας δίνει τον πυρετό της αναχώρησης!
Άσε το παρελθόν κοντά στις αποβάθρες, Καράβι μου!
-Ξεσπάει σε λυγμούς αργούς το πένθιμο τραγούδι στις κιθάρες
κ’ είναι φιλιά ζεστά στίς ταβέρνες, πάνω στον ποταμό...
Τράβα για τ’ ανοιχτά, πήγαινε προς τη θάλασσα, σπάσε τις
αλυσίδες σου,
μην ακούς πια τη μαγεία του που ξετρελλαίνει!

Φεύγοντας όμως για να σχίσεις γοργότερα
τη νύχτα και το διάστημα,
ρίξε στη θάλασσα τη σαβούρα της πίκρας,
τη σαβούρα σου της αγωνίας και της κούρασης
-της πεθαμένης, της μολυσμένης ζωής-
και , με την πρώρα βέλος, ανάμεσα από τις κραυγές των γλάρων,
χύμηξε προς τη θάλασσα.

Joao de Barros 1881-1960
ΜΤΦΡ.ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

...ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

«...Παρότι η ψυχή με υποχρεώνει να ανήκω στη γενιά των
ρομαντικών,δεν βρίσκω ανάπαυση παρά μόνο στην ανάγνωση
των κλασικών.Ακόμα και η στενότητά τους,μέσα από την
οποία εκφράζεται η καθαρότητά τους,με παρηγορεί δεν ξέρω
από τι.Αποκομίζω μια εύθυμη εντύπωση απέραντης ζωής,
που ατενίζει μεγάλες εκτάσεις χωρίς να τις διατρέχει.
Ακόμα και οι ειδωλολάτρες θεοί αναπαύονται από το μυστήριο...»

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ τομος Α
ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΟ ΣΟΑΡΕΣ / ΕΞΑΝΤΑΣ

...Το βρίσκω περριτό αλλά ας μου το συγχωρήσουν οι παλιοί
φίλοι του blog,το ΜΠΕΡΝΑΝΤΟ ΣΟΑΡΕΣ είναι ακόμη ένα από τα
ψευδώνυμα του ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ...

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ (Απόσπασμα)

...Στην Μνήμη του Νίκου!



(...Να αισθάνομαι τα πάντα μ'ολους τους τρόπους,
να 'χω όλες τις απόψεις,
να μαι ειλικρινής αντιφάσκοντας κάθε λέπτο,
να δυσαρεστώ τον εαυτό μου με τη μεγάλη ελευθεριότητα
του πνεύματος,
και ν'αγαπάω τα πράγματα σαν θεός.
Εγώ, που είμαι πιότερο αδελφός ενός δέντρου παρά ενός
εργάτη,
εγώ που αισθάνομαι πιότερο τον πόνο που πρέπει να
νιώθει η θάλασσα σαν χτυπάει στ'ακρογιάλι
απ'τον αληθινό πόνο των παιδιών σαν τα χτυπούν
(α, ποσό αυτό πρέπει να 'ναι ψέμα,καημένα παιδάκια που
τα χτυπούν-
και γιατί οι αισθήσεις μου ν'αλλάζουν τοσο γρήγορα?)
εγώ, τελος,που'μαι ένας διάλογος αδιάλειπτος,
ακατανόητο κουβεντολόι,περασμένα μεσάνυχτα στον πύργο,
οταν οι καμπάνες ταλαντεύονται ανεπαίσθητα χωρίς να τις
αγγίζει χέρι
και πονάει να ξέρεις πως υπάρχει ζωή που πρέπει αύριο να
τη ζήσεις.
Εγώ,τέλος,κυριολεκτικά εγώ,
εγώ,πάλι,μεταφορικά εγώ,
εγώ,ο αισθισιαστής ποιητής,απεσταλμένος της Τύχης
ενώπιον των ανεπίληπτων νομών της ζωής,
εγώ ο καπνιστής τσιγάρων εξ επαγγέλματος,
ο τύπος που καπνίζει όπιο,πίνει αψέντι αλλά τελικά,
προτιμά να σκέφτεται πώς καπνίζει όπιο παρά να το
καπνίζει
και του ταιριάζει περισσότερο να κοιτάζει το αψέντι που
'ναι να πιεί παρά
να το πίνει...
Εγώ,αυτός ο ανώτερος διεφθαρμένος χωρίς αρχεία στην
ψυχή,
χωρίς προσωπικότητα με δηλωμένη αξία,
εγώ,ο επίσημος ερευνητής ασήμαντων πραγμάτων,
που θα'μουν ικανός να πάω να ζήσω στη Σιβηρία από
εμμονή και μόνο,
που πιστεύω πως δεν είναι κακό να μη δίνεις σημασία στην
πατρίδα
γιατί δεν έχω ρίζες,σαν τα δέντρα,ναι δεν έχω ρίζες...
Εγώ που τόσες φορές νιώθω τόσο πραγματικός σαν
μεταφορικό σχήμα,
σαν φράση γραμμένη από κάποιον άρρωστο στο βιβλίο του
κοριτσιού που συνάντησε στο προαύλιο,
σαν μια παρτίδα σκάκι στη γέφυρα ενός υπερωκεάνειου,
εγώ η γκουβερνάντα που σπρώχνει τα καροτσάκια σ'όλα
τα δημόσια πάρκα,
εγώ, ο αστυνόμος που την κοιτάζει πίσω απ'τη
δεντροστοιχία,
εγώ το παιδί στο καροτσάκι που λέει γειά σου στη διαυγή
ασυνειδησία του με την κουδουνίστρα του,
εγώ,το τοπίο πίσω απ' όλα αυτά,η αστική ηρεμία
που κατεβαίνει ανάμεσα απ'τα δέντρα του δημόσιου
πάρκου,
εγώ, αυτός που τους περιμένει όλους στο σπίτι,
εγώ,αυτός που συναντούν στο δρόμο,
εγώ αυτό που δεν γνωρίζουν για τους εαυτούς τους,
εγώ αυτό το κάτι που σκέφτεσαι και χαμογελάς,....)


Από το Η «Θαλασσινή ωδή»
και άλλα ποιήματα
ΑΛΒΑΡΟ ΝΤΕ ΚΑΜΠΟΣ! Ένα από τα 72 ετερώνυμα του
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ.(Με τόσα εγώ...!!)
Μετάφραση: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΑΝΤΑΣ

O NAVIO DE ESPELHOS

O navio de espelhos
não navega cavalga

Seu mar é a floresta
que lhe serve de nível

Ao crepúsculo espelha
sol e lua nos flancos

Por isso o tempo gosta
de deitar-se com ele

Os armadores não amam
a sua rota clara

(Vista do movimento
dir-se-ia que pára)

Quando chega à cidade
nenhum cais o abriga

O seu porão traz nada
nada leva à partida

Vozes e ar pesado
é tudo o que transporta

(E no mastro espelhado
uma espécie de porta)

Seus dez mil capitães
têm o mesmo rosto

A mesma cinta escura
o mesmo grau e posto

Quando um se revolta
há dez mil insurrectos

(Como os olhos da mosca
reflectem os objectos)

E quando um deles ala
o corpo sobre os mastros
e escruta o mar do fundo

Toda a nave cavalga
(como no espaço os astros)

Do princípio do mundo
até ao fim do mundo

Mário Cesariny

Αντιγραφή/Copiar/copy.

http://mgreis-hsn.blogspot.com/search/label/Poetry

MAR PORTUGUÊS

Ó mar salgado, quanto do teu sal

São lágrimas de Portugal!

Por te cruzarmos, quantas mães choraram,

Quantos filhos em vão rezaram!

Quantas noivas ficaram por casar

Para que fosses nosso, ó mar!

Valeu a pena? Tudo vale a pena

Se a alma não é pequena.

Quem quere passar além do Bojador

Tem que passar além da dor.

Deus ao mar o perigo e o abismo deu,

Mas nele é que espelhou o céu.

Fernando Pessoa

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ

Ω,θάλασσα αλμυρή,πόσο πολύ από τ’ αλάτι σου
Δάκρυα Πορτογάλων είναι!
Για τα ταξίδια μας,πόσες μητέρες δεν έκλαψαν
Πόσα παιδιά άδικα προσευχήθηκαν!
Πόσες αρραβωνιαστικές έμειναν χωρίς άντρα
Για να γίνεις εσύ,θάλασσα,κτήμα δικό μας!

Στ’αλήθεια,άξιζε τον κόπο;Όλα τον κόπο αξίζουν
Αν η ψυχή μικρή δεν είναι.
Αυτός που θέλει μακρύτερα να φτάσει
Κι από του Bojador το κάβο,
Πρέπει να φτάσει πέρα απ’ τη λύπη.
Ο Θεός έκρυψε στη θάλασσα τον κίνδυνο,την άβυσσο,
Αλλά την έκανε, επίσης,καθρέφτη του ουρανού.

(Η Μετάφραση είναι απο:)
FERNANDO PESSOA/ΠΟΙΗΜΑΤΑ/PRINTA

Η''ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΩΔΗ'' ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

(…Αποβάθρα που καθρεφτίζεται μαύρη πάνω στ’ακίνητα νερά,
φασαρία πάνω στα καράβια,
ω ψυχή περιπλανώμενη και ασταθής των ταξιδευτών,
των συμβολικών ανθρώπων που περνούν και που τίποτα μ’
αυτούς δεν διαρκεί,
γιατί όταν το πλοίο επιστρέφει στο λιμάνι
πάντα κάτι έχει αλλάξει στον κόσμο του!

Ω συνεχείς αποδράσεις,αναχωρήσεις,μεθύσι του
Διαφορετικού!
Αιώνια ψυχή των θαλασσοπόρων και των θαλάσσιων
ταξιδιών!
Σκαριά που καθρεφτίζονται αργά στο νερό,
όταν το πλοίο βγαίνει από το λιμάνι!
Να επιπλέεις σαν την ψυχή της ζωής,να ταξιδεύεις σαν φωνή,
να ζεις τη στιγμή τρέμοντας πάνω στα αιώνια νερά.
Να ξυπνάς για μέρες παρθενικότερες από τις μέρες
της Ευρώπης,
να βλέπεις μυστηριώδη λιμάνια πάνω στη μοναξιά
των θαλασσών,
να προσπερνάς μακρινά ακρωτήρια που κρύβουν ξαφνικά
απέραντα τοπία
μέσα από αναρίθμητες έκλπηκτες πλαγιές…

Α, οι μακρινές,παραλίες,οι αποβάθρες ιδωμένες από μακριά,
κι ύστερα οι κοντινές παραλίες,οι αποβάθρες ιδωμένες
από κοντά.
Το μυστήριο της κάθε αναχώρησης και του κάθε ερχομού,
η οδυνηρή αστάθεια και ακατανοησία
αυτού του αδιανόητου σύμπαντος
που το νιώθουμε περισσότερο στο πετσί μας την κάθε ώρα
της θάλασσας!...)


Αλβάρο ντε Κάμπος
Απόσπασμα άπο το η «Θαλασσινή ωδή» και άλλα ποιήματα
ΕΞΑΝΤΑΣ

FERNANDO PESSOA

1.Dr.Pancracio
2.Luis Antonio Congo
3.Eduardo Lanca
4.A.Francisco de Paula Angard
5.Pedro da Silva Salles
6.Jose Rodrigues do Valle
7.Pip
8.Dr.Caloiro
9. Morris&Theodor
10.Diabo Azul
11.Parry
12.Galliao Pequeno
13.Accursio Urbano
14.Cecilia
15.Jose Rasterio
16.Tagus
17.Adolph Moscow
18.Marvell Kisch
19.Gabriel Keene
20.Sableton-Kay
21.Dr.Gaudencio Nabos
22.Nympha Negra
23.Professor Trochee
24.David Merrick
25.Lukas Merrick
26.Willyam Links Esk
27.Charles Robert Faber
28.Horace James Faber
29.Navas
30.Alexander Search
31.Charles James Search
32.Herr Prosit
33. Jean Seul de Meluret
34.Pantaleao
35.Torquato Mendes Fonceca da Cunha Rey
37. Ibis
38.Joaquim Moura Costa
39.Faustino Antunes (A.Moreira)
40.Antonio Gomes
41.Vicente Guentes
42.Gervasio Guedes
43.Carlos Otto
44.Miguel Otto
45.Frederick Wyatt
46.Rev.Walter Wyatt
47.Alfred Wyatt
48.Bernado Soares
49.Antonio Mora
50.Sher Henay
51.Ricardo Reis
52.Alberto Caeiro
53.Alvaro de Campos
54.Barao de Teive
55.Maria Jose
56.Abilio Quaresma
57.Pero Botelho
58.Efbeedee Pasha
59.Thomas Crosse
60.I.I.Crosse
61.A.A Crosse
62.Antonio de Seabra
63.Frederico Reis
64.Diniz da Silva
65.Coelho Pacheco
66.Raphael Baldaya
67.Claude Pasteur
68.Joao Craveiro
69.Henry More
70.Wardour
71.J.M.Hyslop
72.Vadooisf[;]

(ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ)

Η ώρα του διάβολου

Εξάντας