ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Ένας λαμπρός είσαι ουρανός του φθινοπώρου, εσύ!
Μα εμένα η θλίψη μέσα μου σα θάλασσ’ ανεβαίνει,
Κι όταν πισωδρομάει, στα ωχρά τα χείλη μου απομένει
Απ’ την πικρή τη λάσπη της μια γέψη καυτερή.

−Μάταια το χέρι σου στα λιγωμένα μου γλιστρά
Τα στήθη· ο,τι ζητείς εκεί να βρείς τόχει ρημάξει,
Τόχει η γυναίκα με τα δόντια τ’άγρια της σπαράξει.
Πιά την καρδιά μου μη ζητάς· τη φάγαν τα θεριά.

Είναι η καρδιά μου ένα παλάτι οπού διαγουμίζει
Όχλος• μεθούν, σκοτώνουνται, τραβιούνται απ’ τα μαλλιά!
−Μιαν ευωδιά από το γυμνό τον κόρφο σου αναβρύζει!...

Σκληρέ δυνάστη των ψυχών, προστάζεις, ώ Εμορφιά!
Με τη φωτιά απ’ τα μάτια σου σαν κύμα που χυμίζει,
Απόκαψε τα ράκη αυτά που αφήκαν τα θεριά!

CHARLES BAUDELAIRE
ΚΛΕΩΝ Β. ΠΑΡΑΣΧΟΣ

ΔΑΣΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΙΩΠΗΛΑ...

Δάση θυμάμαι σιωπηλά που είχαμε περάσει,
δάση μεγάλα σένα που έμουσκεύαν φώς μουντό.
Φθινόπωρο ήταν,και των πεθαμένων φύλλων ώρα
είχε αντηχήσει μέσα μας ο θρήνος ο βουβός.
Από το ξάγναντο ύστερα που βγήκαμε,δε μένει
στο νού μου τώρα πια παρά μια εικόνα με πολύν
ήλιο,παράξενα λαμπρόν, θέρος ακόμη ως νάταν.
Και τίποτε άλλο μα να τώρα η αναμνήση μου αυτή
που πάει να ξαναποντιστεί στης μνήμης μου τα σκότη,
σα μύρο,σα μιας ήρεμης ημέρας δειλινό
νιώθω να χύνεται,νιώθω ναπλώνεται βαθιά μου
και την ψυχή μου να την πλημμυρά ωσάν μουσική
η θαμπή θύμηση μιας γυναικός αγαπημένης.

ΚΛΕΩΝ ΠΑΡΑΣΧΟΣ