ΔΑΣΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΙΩΠΗΛΑ...

Δάση θυμάμαι σιωπηλά που είχαμε περάσει,
δάση μεγάλα σένα που έμουσκεύαν φώς μουντό.
Φθινόπωρο ήταν,και των πεθαμένων φύλλων ώρα
είχε αντηχήσει μέσα μας ο θρήνος ο βουβός.
Από το ξάγναντο ύστερα που βγήκαμε,δε μένει
στο νού μου τώρα πια παρά μια εικόνα με πολύν
ήλιο,παράξενα λαμπρόν, θέρος ακόμη ως νάταν.
Και τίποτε άλλο μα να τώρα η αναμνήση μου αυτή
που πάει να ξαναποντιστεί στης μνήμης μου τα σκότη,
σα μύρο,σα μιας ήρεμης ημέρας δειλινό
νιώθω να χύνεται,νιώθω ναπλώνεται βαθιά μου
και την ψυχή μου να την πλημμυρά ωσάν μουσική
η θαμπή θύμηση μιας γυναικός αγαπημένης.

ΚΛΕΩΝ ΠΑΡΑΣΧΟΣ