[ΞΕΘΥΜΑΝΕ Η ΟΡΓΗ ΜΟΥ…]

[ΞΕΘΥΜΑΝΕ Η ΟΡΓΗ ΜΟΥ…]

Ξεθύμανε η οργή μου, τόσος κόπος με παραμορφώνει
μα δεν σας χάνω ούτε στιγμή απ’ τα μάτια μου, γυναίκες
βουερές, άστρα βουβά πάντα μπροστά μου θα σας βλέπω,
τρέλα.

Εσένα είναι των άστρων το αίμα που σε ζωντανεύει, το
φως τους που σε υποβαστάζει. Στ’ άνθη πάνω στυλώνεσαι
με τ’ άνθη, στις πέτρες πάνω με τις πέτρες.

Λευκή στη θύμηση που σβήνει κι εκτεθειμένη κι έναστρη
αχτιδοβολώντας από τα ίδια σου τα δάκρυα, τ’ άφαντα.
Πάω χαμένος.

[ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ Η ΚΟΜΗ ΣΟΥ...]

Πορτοκαλένια η κόμη σου μες στο κενό του κόσμου
Στα τζάμια που τα θάμπωσαν ίσκιοι γεμάτη από σιωπή
Κι όπου τα χέρια μου γυμνά ζητάν να πιάσουν το είδωλό σου

Χιμαιρικό το σχήμα της καρδιάς σου
Κι ο έρωτας σου ολόιδιος με τον χαμένο πόθο μου
Ω στεναγμοί από μοσχολίβανο και βλέμματα και ονείρατα

Κι όμως δεν ήσουν πάντα πλάι μου. Είναι σκοτεινιασμένη
Ακόμα η θυμησή μου απο το πηγαινέλα σου
Με λόγια εκφράζεται κι ο χρόνος όπως ο Έρωτας.

PAUL ELUARD

Μτφρ.ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΞΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ
ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ- ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ