ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ (Απόσπασμα)

...Στην Μνήμη του Νίκου!



(...Να αισθάνομαι τα πάντα μ'ολους τους τρόπους,
να 'χω όλες τις απόψεις,
να μαι ειλικρινής αντιφάσκοντας κάθε λέπτο,
να δυσαρεστώ τον εαυτό μου με τη μεγάλη ελευθεριότητα
του πνεύματος,
και ν'αγαπάω τα πράγματα σαν θεός.
Εγώ, που είμαι πιότερο αδελφός ενός δέντρου παρά ενός
εργάτη,
εγώ που αισθάνομαι πιότερο τον πόνο που πρέπει να
νιώθει η θάλασσα σαν χτυπάει στ'ακρογιάλι
απ'τον αληθινό πόνο των παιδιών σαν τα χτυπούν
(α, ποσό αυτό πρέπει να 'ναι ψέμα,καημένα παιδάκια που
τα χτυπούν-
και γιατί οι αισθήσεις μου ν'αλλάζουν τοσο γρήγορα?)
εγώ, τελος,που'μαι ένας διάλογος αδιάλειπτος,
ακατανόητο κουβεντολόι,περασμένα μεσάνυχτα στον πύργο,
οταν οι καμπάνες ταλαντεύονται ανεπαίσθητα χωρίς να τις
αγγίζει χέρι
και πονάει να ξέρεις πως υπάρχει ζωή που πρέπει αύριο να
τη ζήσεις.
Εγώ,τέλος,κυριολεκτικά εγώ,
εγώ,πάλι,μεταφορικά εγώ,
εγώ,ο αισθισιαστής ποιητής,απεσταλμένος της Τύχης
ενώπιον των ανεπίληπτων νομών της ζωής,
εγώ ο καπνιστής τσιγάρων εξ επαγγέλματος,
ο τύπος που καπνίζει όπιο,πίνει αψέντι αλλά τελικά,
προτιμά να σκέφτεται πώς καπνίζει όπιο παρά να το
καπνίζει
και του ταιριάζει περισσότερο να κοιτάζει το αψέντι που
'ναι να πιεί παρά
να το πίνει...
Εγώ,αυτός ο ανώτερος διεφθαρμένος χωρίς αρχεία στην
ψυχή,
χωρίς προσωπικότητα με δηλωμένη αξία,
εγώ,ο επίσημος ερευνητής ασήμαντων πραγμάτων,
που θα'μουν ικανός να πάω να ζήσω στη Σιβηρία από
εμμονή και μόνο,
που πιστεύω πως δεν είναι κακό να μη δίνεις σημασία στην
πατρίδα
γιατί δεν έχω ρίζες,σαν τα δέντρα,ναι δεν έχω ρίζες...
Εγώ που τόσες φορές νιώθω τόσο πραγματικός σαν
μεταφορικό σχήμα,
σαν φράση γραμμένη από κάποιον άρρωστο στο βιβλίο του
κοριτσιού που συνάντησε στο προαύλιο,
σαν μια παρτίδα σκάκι στη γέφυρα ενός υπερωκεάνειου,
εγώ η γκουβερνάντα που σπρώχνει τα καροτσάκια σ'όλα
τα δημόσια πάρκα,
εγώ, ο αστυνόμος που την κοιτάζει πίσω απ'τη
δεντροστοιχία,
εγώ το παιδί στο καροτσάκι που λέει γειά σου στη διαυγή
ασυνειδησία του με την κουδουνίστρα του,
εγώ,το τοπίο πίσω απ' όλα αυτά,η αστική ηρεμία
που κατεβαίνει ανάμεσα απ'τα δέντρα του δημόσιου
πάρκου,
εγώ, αυτός που τους περιμένει όλους στο σπίτι,
εγώ,αυτός που συναντούν στο δρόμο,
εγώ αυτό που δεν γνωρίζουν για τους εαυτούς τους,
εγώ αυτό το κάτι που σκέφτεσαι και χαμογελάς,....)


Από το Η «Θαλασσινή ωδή»
και άλλα ποιήματα
ΑΛΒΑΡΟ ΝΤΕ ΚΑΜΠΟΣ! Ένα από τα 72 ετερώνυμα του
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ.(Με τόσα εγώ...!!)
Μετάφραση: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΑΝΤΑΣ