Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Lorsque j’ai donne mes vers a la foule…

Όταν τους στίχους μου έδωκα στον κόσμο, την καρδιά μου
την κρέμασα σ’ ενός χασάπη τα τσεγγέλια,
τη σπαρασμένη μου καρδιά, με το αίμα της που τρέχει
στο μαύρο το πεζούλι και το γλύφει ο σκύλος.

Τυλίγεται στο σίδερο σαν κρεμεζί ξεσκλίδι,
τα χέρια τα πιο πρόστυχα μπορούν και την αγγίζουν,
κοπάδι κάποτε μεθούν απάνου της οι μύγες,
που ένα, θαρρείς, μαυριδερό κουρέλι τη σκεπάζει.

Όσοι πορεύονται με φήμη ξεφτυσμένη, σάπια,
όσοι και συνροφιά κανένας δεν τους κάνει,
όσοι κακούργοι και αργοί ζούν, του κόσμου αποδιωγμένοι,
άπό μπροστά της δεν περνούνε δίχως να τη φτύσουν

την ανοιγμένη αυτή καρδιά με το αίμα της που τρέχει
στο μαύρο το πεζούλι και το γλύφει ο σκύλος.
Όταν τους στίχους έδωκα στον κόσμο, την καρδιά μου
Την κρέμασα σ’ ενός χασάπη τα τσεγγέλια.

ANGELLIER

ΜΤΦΡ.ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ