SONETO XXXV

SONETO XXXV

Μόνος και σκεφτικός,σ’έρημους κάμπους περιπατώ,
χαμηλώνω τα μάτια κι όλος προσοχή
να ξεφύγω προσπαθώ απ’το ανθρώπινο ίχνος στη γη,
και τ’αργά μου βήματα,αργά μετρώ.

Καταφύγιο άλλο δεν ελπίζω να βρώ,να κρυφτώ
απ’τις εκδηλώσεις του κόσμου που ξέρει
πως μέσα μου εμένα η φλόγα με καίει,
ενώ σβηστές της επιθυμίας μου οι πράξεις.Εγώ

ξέρω όμως πως τα ποτάμια,τα βουνά και οι κάμποι
με νιώθουν,γνωρίζουν το είδος της ζωής μου,
αυτής που από τους άλλους την κρύβω.

Μήτε όμως στούς μοναχικούς τόπους φτάνει η Αγάπη,
να μιλήσει στην ψυχή τη δική μου
κι εγώ μ’αυτήν να κουβεντιάσω,να κρίνω.

SONETO XXXIV

ΑΠΟΛΛΩΝΑ αν ζει η μεγάλη σου επιθυμία,
κι αν δεν την έχεις αποξεχάσει ακόμη
τη λατρεμένη σου την ξανθή της την κόμη,
στα χρόνια τα λησμονημένα,στον Πηνειό,στη Θεσσαλία,

από του πάγου τώρα την κακία,του χειμώνα την οκνηρία,
που διαρκεί όσο εσύ έχεις το πρόσωπο κρυμμένο,
προστάτεψε τη Δάφνη,φυτό ιερό και τιμημένο,
όπου πρώτος εσύ αγάπησες κι εγώ με σε την ίδια.

Για χάρη της αγαπημένης ελπίδας αυτής,
που σε στηρίζει απ’την ερωτική πίκρα μες τη ζωή μας,
τον αέρα καθάρισε απ’αυτές τις αισθήσεις,τη δίνη,

έτσι που εμείς σαν από θαύμα ,ορθή
πάνω στο χόρτο να δούμε τη γυναίκα αυτή τη δική μας
που με τα χέρια-κλαδιά,σκιά στον εαυτό της θα δίνει.

FRANCESCO PETRARCA
ΠΕΤΡΑΡΧΗ
Είκοσι πέντε σονέττα και δύο τραγούδια
Εισαγώγη, μεταφράση, σχόλια
Κατερίνα Γλυκοφρύδη/Εκδόσεις Γκοβόστη