ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Καθόταν εκεί πίσω,σε κείνο το μαρμάρινο τραπέζι,
είπε το γέρικο γκαρσόνι,κάτω απ’τους παλιομοδίτικους
ανεμιστήρες,
που στροβιλίζονταν βαριεστημένα ήδη από τότε,
κάτω απ’αυτήν την οροφή με γύψινες διακοσμήσεις art nouveau,
La vie etait confortable:Stanley Beach,
Γλυμενόπουλο και η χαριτωμένη
μικρή Ζιζίνια ,νυν κινηματογράφος,
όπου κατά τη σεζόν έπαιζαν Τόσκα,
Λα Μποέμ και Λοεγκρίν (το βαρύτερο έργο
του Βάγκνερ που άντεχαν τότε
νοτίως της Νεαπόλεως).Εκεί καθόταν , ένας Έλληνας
ανάμεσα σε μερικές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες,
χωρίς να λαμβάνει υπ’όψιν μισό εκατομμύριο Αιγυπτίους.
Ζούσε σε μιαν Ευρώπη φανταστική,
καθηλωμένος ακόμη στον Στράβωνα:
«μέγιστον εμπόριον της οικουμένης».
Απέμειναν λιθάρια ,η θάλασσα
κι ένα αίσθημα εσχάτης εξαντλήσεως.

JOACHIM SARTORIUS
Αλεξάνδρεια & ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΜΤΦΡ.ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΣΚΟΒΟΥ / ΝΕΦΕΛΗ
Σκίτσο:Γιάννης Μεταλληνός