ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ / LES AMOURS D'ANTAN

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Εμένα, οι παλιές μου αγάπες ήταν λαϊκά κορίτσια.
Η Μαργκό το λευκό ορτύκι και η Φανσόν η μοδιστρούλα.
Δεν ήταν αριστοκράτισσες και να με συμπαθάτε.
Ηταν, θα λέγαμε, χάριτες κοινές.
Νεράιδες των ρυακιών. Αφροδίτες των σταθμών των διοδίων.
Αρχοντά μου, ο καθείς έχει τις πρώην που μπορεί...
-----------------
Γιατί στα είκοσί σου
η καρδιά πηγαίνει όπου σταθεί το μάτι σου.
Κι η πιο ταπεινή βοσκοπούλα έχει κάτι το βασιλικό.
Αν λείπει η μαρκησία, ευκαιρία να γνωρίσεις την υπηρέτρια.
Δεν βρίσκεις τον κρίνο, κόβεις το λευκάνθεμο.
Την άνοιξη ο Ερωτας φτιάχνει τα βέλη του με κάθε λογής ξύλα.
------------------------
Γνώριζα, ας πούμε, μιαν ομορφούλα στο παζάρι, την Κυριακή:
«Σ’ αρέσω... μ’ αρέσεις...» και βρισκόταν αλά μπρατσέτα.
Και τα μεγάλα αισθήματα δεν ήταν τόσο απαιτητικά.
«Σ’ αρέσω... μ’ αρέσεις... πάμε λοιπόν φανταράκι μου».
Φεύγαμε για τα Κύθηρα με τον προαστιακό.
Δεν χρειαζόσουν άλλη αποσκευή πέρα από την καρδιά σου.
-------------------
Τι να πληρώσει για την εμφάνισή της η Μιμί...
Χωρίς αμφιβολία ο γουναράς της δεν γνώριζε την ερμίνα.
Αυτά που φορούσε δεν έβγαιναν από κανένα θεϊκό ατελιέ,
αλλά στο πατάρι του αλευρόμυλου,
όταν πετούσε για χάρη σου το φουστανάκι της,
θαρρούσες πως η καρδιά σου θα πεταγόταν
ολόκληρη έξω από το στήθος σου.
--------------
Στο δεύτερο ραντεβού μερικές φορές δεν υπήρχε κανείς.
Η μικρή αμαζόνα τό’χε σκάσει.
Εν τούτοις δεν έτρεχες να κρεμαστείς...
Τη μαργαρίτα που άρχιζες να μαδάς με τη Σουζέτ,
την τέλειωνες με τη Λιζέτ.
Κι όμως, ο έρωτας έβρισκε το περιεχόμενό του.
----------------
Ηταν, θα λέγαμε, χάριτες κοινές.
Νεράιδες των ρυακιών. Αφροδίτες των σταθμών των διοδίων.
Αλλά αυτές ήταν οι αγάπες μου. Και να με συμπαθάτε...
Οι Μανόν, οι Μιμί, οι Σουζόν, οι Λιζέτ,
η Μαργκό το λευκό ορτύκι και η Φανσόν η μοδιστρούλα.
Αρχοντά μου, ο καθείς έχει τις πρώην που μπορεί...

GEORGES BRASSENS

ΜΤΦΡ:ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΨΥΛΗΣ

(...Αλέξανδρε σ'ευχαριστώ θερμά...!!)


LES AMOURS D'ANTAN

Moi, mes amours d'antan c'était de la grisette,
Margot, la blanche caille, et Fanchon, la cousette,
Pas la moindre noblesse, excusez-moi du peu,
C'étaient, me direz-vous, de grâces roturières,
Des nymphes de ruisseau, des Vénus de barrière,
Mon prince, on a les dames du temps jadis qu'on peut...
..................................................................................
Car le cœur à vingt ans se pose où l'œil se pose,
Le premier cotillon venu vous en impose,
La plus humble bergère est un morceau de roi.
Ça manquait de marquise, on connut la soubrette,
Faute de fleur de lys on eut la pâquerette,
Au printemps Cupidon fait flèche de tout bois...
..................................................................................
On rencontrait la belle aux Puces, le dimanche :
« Je te plais, tu me plais » et c'était dans la manche,
Et les grands sentiments n'étaient pas de rigueur.
« Je te plais, tu me plais, viens donc beau militaire. »
Dans un train de banlieue on partait pour Cythère,
On n'était pas tenu même d'apporter son cœur...
...............................................................................
Mimi, de prime abord, payait guère de mine,
Chez son fourreur sans doute on ignorait l'hermine,
Son habit sortait point de l'atelier d'un dieu...
Mais quand, par-dessus le moulin de la Galette,
Elle jetait pour vous sa parure simplette,
C'est Psychée toute entière qui vous sautait aux yeux.
..................................................................................
Au second rendez-vous y'avait parfois personne,
Elle avait fait faux bond, la petite amazone,
Mais l'on ne courait pas se pendre pour autant...
La marguerite commencée avec Suzette,
On finissait de l'effeuiller avec Lisette
Et l'amour y trouvait quand même son content.
.............................................................................
C'étaient, me direz-vous, des grâces roturières,
Des nymphes de ruisseau, des Vénus de barrière,
Mais c'étaient mes amours, excusez-moi du peu,
Des Manon, des Mimi, des Suzon, des Lisette,
Margot la blanche caille, et Fanchon, la cousette,
Mon prince, on a les dames du temps jadis qu'on peut...

Paroles & Musique : Georges Brassens