ΕΝΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ΕΝΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Σε μια του Βέλγιου ακτή ερημική και κρύα
κάποια νυχτιά οικουμενική μ’έβγαλεν ένα τραίνο
και χάθηκε,σφυρίζοντας στριγγά μεσ’τα σκοτάδια
αφήνοντας με στο σταθμό κατάμονο και ξένο...

Ώ!πόσον ήταν πένθιμος κι’αγριωπός ο τόπος!
Τις μέρες μόνη συντροφιά η κρύα κραξιά του γλάρου,
τις νύχτες ο αδιάκοπος ο ρόχθος των κυμάτων
και το λευκό κι’απόκοσμο το φώς αγνώστου φάρου...

Κι έζησα εκεί ένα θλιβερό φθινόπωρο εξορίας
ανάμεσα σ’απλοικούς ψαράδες που ιστορούσαν
τα κοντινά ταξίδια τους τα βράδυα που γυρνούσαν

ενώ, ρεμβός ,απ’τα θαμπά των καλυβιών τους τζάμια
εκύτταζα τα φωτεινά και ξενικά καράβια
που μακρυά παλεύανε με τα υγρά σκοτάδια....

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ