ΠΡΟΣ ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ

ΠΡΟΣ ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ
(Εξ’αλληλογραφίας 1876-1879)

Αν δεν επλάσθης όμοιος προς τον βαθύν ωκεανόν.
όστις συνθραύει τα δεσμά τ’ωσεί αράχνης νήματα,
κι’αλέθει μετά βρυχηθμών ηπείρους είς συντρίμματα,
Πάν όριον βροτόθετον αγέρωχος περιφρονών·

Αν ως ο Γάγγης δεν αντλής την δωρεάν σ’εξ ουρανών,
αποκαθαίρων τας ψυχάς εις τα γλαυκά σου κύματα·
Αν δεν κυλάς ως ο Πακτωλός χρυσού κ’ηλέκτρου θρύμματα,
Πηγάζων μυστηριωδώς από κευθμώνων σκοτεινών-

Κάν έσο ρύαξ διαυγής την δίψαν μας δροσίζων·
πάν νέφος επί τ’ουρανού,πάν της ακτής σ’ανθήλιον
είς τα υγρά σου κρύσταλλα πιστώς εγκατοπτρίζων.

Και δός ημίν της Φύσεως εν προσιτόν ειδύλλιον,
αριστοτέχνης ένθεος,με τόνους εικονίζων
του πένθους τας ψυχράς σκιάς και της χαράς τον ήλιον.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
ΑΤΘΙΔΕΣ ΑΥΡΑΙ /ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΑΤΩ