ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ

((Όλα τα πουλάκια ζυγά ζυγά
το έρημο τ’αηδόνι το μονάχο))


............................................................
Υπάρχει ένα χωριό στά μέρη μας
Πού σίγουρα εσύ ποτέ δεν πήγες
υπάρχει ένα βουνό στά μέρη μας
πού σίγουρα από μακριά το είδες

Κανένας χάρτης τ’ονομά τους δεν το έγραψε
κανένα χέρι παιδικό
κανένας τοίχος με καρφί δεν κράτησε
εικόνα τους και θυμιατό

Υπάρχει ένα χωριό στά μέρη μας
πού στις αυλές οι λέξεις σου ανθίζουν
υπάρχει ένα βουνό στα μέρη μας
που οι βράχοι του εσένα θυμίζουν

Ίσως μια μέρα ένας δάσκαλος
ένα παιδί σαν το Χριστό
λύσει τον κόμπο απ’ το μαντήλι σου
και τα βαφτίσει Αμοργό

Ο πόνος ο μεγάλος
είναι πάντα βουβός
σε χωμάτενιο δρόμο
πηγαίνει μοναχός
ο πόνος ο μεγάλος
τα μαύρα του μαλλιά
τα λούζει,τα χτενίζει
μέσα στην ερημιά

Μια ασημένια λεύκα
και μια βελανιδιά
του στρώνουν το κρεβάτι
του ανάβουνε φωτιά

Ο πόνος ο μεγάλος
Πρίν σκύψει γιά νερό
θολώνει το ποτάμι
μη δει τον ουρανό
μη δει,και του ξεφύγει
ο αναστεναγμός
άρχοντας είναι ο πόνος
που ντύθηκε φτώχος

Τα νεραντζάτα τ’ αργυρά
τα ρούχα σου τα βρήκα
στο ξύλινο σεντούκι μας
στης μανάς μου την προίκα


Τα πλένω στ’αγρια ρέματα
στα σκοτεινά πηγάδια
να σβήσω όμως δεν μπορώ
κάτι παλιά σημάδια


Τα πήρα και γυρίσαμε
μαζί την Οικουμένη
δεν βρέθηκε κορμοστασιά
το μποί σου να υφαίνει

Δεν λύγισε η κουβέντα μας
ούτε ενα λεπτό
το είδα και το ένιωσα
βαθιά πως σ’αγαπώ

Ακούμπησα στον ορκό σου
λαγκαδινό αγκωνάρι
στα τόξα της καμάρας μου
σ’έβαλα καβαλάρη

Στην πέτρα σου εσκάλισα
Ρόδακες και σταυρό
ζωγράφισα στο γείσο σου
δικέφαλο αετό

Δεν λύγισε η κουβέντα μας
ούτε ενα λεπτό
το είδα και το ένιωσα
βαθιά πως σ’αγαπώ

Ανεύθυνος σαν το Θεό
Με το σακάκι του ριχτό
Περπάταγε ένας μάγκας

Σ’ανηφοράκι σκοτεινό
με το παπούτσι το δετό
τριζάτο στο πλακάκι

Αζάπης πλάνος και βουβός
πηγαίνει πάντα μοναχός
τον ίδιο τοίχο γδέρνει

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ