Στην Αργυρώ Νεγρεπόντη
Σε κάποια έκθεση,κυρία,
είχ’αγοράσει τα «Καράβια» σας,
με αρκετή απάθεια τότε για το θέμα
πλοίον,ιστίον και πάν μέσον.
Η λεπτή τέχνη της ακινησίας τους,
αφηγημένη σε χαλκό,
φούσκωνε τα πανιά της αφοβίας μου
κι η αλλαγμένη θάλασσα
στο χρώμα της φωτιάς που πρωτοκαίει,
του χαλκού όταν πυρώνει
απ’την τριβή της συλληψής σας,
με γέμιζε υγεία:
επιτέλους μια θάλασσα οχι γαλάζια.
Αυτά πρίν από χρόνια.
Παραμέλησα τα καράβια σας
χρόνια σε κάποιο τοίχο,
λάσκα δεμένα
στην υπογραφή σας «Αργυρώ».
Αλλά τώρα,μετ’από τόσα χρόνια,Αργυρώ,
πές μου τι θα σου στοίχιζε
μια πρόβλεψη ανέμων;
Πάνω στη θάλασσα,
πίσω απ’τα καράβια,
επρεπε να έχεις χαράξει
και κάποιο γλιτωμό.
Αφού βούλιαξαν ολοι οι τρόποι
θα έφευγα με μια χαλκογραφία.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ / ΠΟΙΗΜΑΤΑ /ΙΚΑΡΟΣ