Ο ΡΩΜΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Ο ΡΩΜΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Θεούλη μου, τι σού ’ρθε να μ’αγιάσης;
Νομίζεις πως θα μ’έμελε καθόλου,
αν ήθελες και μένα να κολάσης
και μ’έστελνες παρέα του διαβόλου;
Μ’αρέσει ο παράδεισος αλήθεια,
χωρίς δουλειά σκοτώνουν το καιρό
βλέπω αγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια,παραμύθια
κι ακούω και τραγούδια θεικά,
μα έλα που δεν έχετε συνήθεια
να λέτε κι ένα δυο πολιτικά!

Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη
και ώρα απ’ το θρόνο σου δεν πέφτεις.
Ας ήτο δυνατόν θεός να γίνει
και άλλος σαν και σένα, λίγο ψεύτης,
να μοιραστεί των ουρανών τ’ασκέρι,
να πάνε και με εκείνον οι μισοί,
να έρχεται αυτός, να πέφτης σύ,
να γίνεται λιγάκι νταραβέρι....
Μα όλα εδώ είνα τακτικά,
ο ουρανός θεό εσένα ξέρει
και δεν μιλούν πολιτικά.

Εδώ που μ’ησυχία όλοι ζούνε
για μένα είναι κόλαση μεγάλη
πολιτικά τ’αυτιά μου ας ακούνε,
και άν είμαι και στην κόλαση,χαλάλι!
αν είχες είς τον νού να με κολάσης,
και μ’έφερες κοντά σου για ποινή,
να!κόλασις για μέ αληθινή...
Μα φθάνει πιά,θεέ μου,μη με σκάσης,
και διώξε με,σ’το λέω παστρικά,
γιατί αλλιώς στιγμή δεν θα ησυχάσεις
και μόνος θα μιλώ πολιτικά.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΚΟΤΙΝΟΣ ΑΘΗΝΑ 2007