Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΤΡΑΛ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΤΡΑΛ

1

Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φώς τα παντα ξανανιώνουν.
Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι
στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!
Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου
σταμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.
Κι άν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μιά φορά κανείς πεθαίνει.

2

Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,
να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια
του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε·
για να διώξης το μαύρο γύπα που σε τρώει,
αρματωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.
Κι άν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

3

Τ’ ανάκρασμα τακούτε της αρχαίας Πυθίας;
« Νίκη στων ημιθέων ταγγόνια!» Από την Ίδη
ως στης Νικαίας τάκρογιάλια ξανανθίζουν
αιώνιες οι ελιές. Με τάρματα στα χέρια
εμπρός! Τα ύψη των βουνών άς τανεβούμε,
τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

4

Κ’ έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορεματά σας,
αρραβωνιάστικες, για να στεφανωθήτε
στο γυρισμό τους ακριβούς σας· μέσ’ στο λόγγο
γι’ αυτούς που σας γλυτώσανε κόφτε τη δάφνη.
Άγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,
άς πιούμε ξέχειλη τη δόξα παλληκάρια.
Κι άν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

5

Ό,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνη, αδέρφια!
Στων πυρωμένων τύτων βράχων τη λαμπράδα
με σάρκα θεία μπόρεσ’ ο άνθρωπος να ντύση
το φωτερώτερο κι απ’ όλα τα όνειρα του.
Κ’ η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;
Κ’ εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;
Κι άν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

6

Το Μαραθώνιο πεζοδρόμιο ακολουθώντας
κι άν πέσουμε, το χρέος μας έχουμε κάμει!
Και με το αίμα του προγόνου μας Λεωνίδα
το αίμα μας, θριάμβων αίμα, ταιριασμένο,
θα πορφυρώση τον καρπό τον κοραλλένιο,
και το σταφύλι το κρεμασμένο στο κλήμα.
Κι άν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

7

Της ιστορίας μας φέγγουν τρείς χιλιάδες χρόνια.
Ορθοί! Και πρόβαλε από τόρα το παλάτι
στον τόπο εκεί που λύθηκαν τα κακά τα μάγια,
Κι ο φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη.
Στίς αμμουδιές της Μέκκας διώξε το, ήλιε,
το μισοφέγγαρο μακριά απ’ τον ουρανό μας...
Άν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

«Η πολιτεία και η Μοναξιά»
FREDERIC MISTRAL (1830-1914)
ΜΤΦΡ.ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ