ΟΙ ΣΚΙΕΣ

Anna de Noailles (1876 1933)

ΟΙ ΣΚΙΕΣ

Όταν πια θάμαι κουρασμένη
εδώ να ζώ μόνη και ξένη
χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δω τη χώρα πούναι
οι ποιητές και καρτερούνε
με το βιβλίο τους.

Francois Villon, σκιά μου φίλη,
που ταπεινά, καθώς οι γρύλλοι
ετραγουδούσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ’ επόνει,
όταν σ’ επρόσμενε η αγχόνη
κ’ έκλαιαν οι Μούσες!

Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα,
Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
δεύτερος Πάν,
πάντα είσαι απλός και θείος εσύ,
μεθώντας με οίστρο, με κρασί,
Pauvre Lelian;

Και τέτιο αν είχες ριζικό,
που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,
Ερρίκε Χάϊνε,
ούτ’ έτσι ωραίο σαν το δικό σου,
στα χέρια μου το μετωπό σου
γύρε και πράϊνε.

Εμένα διάβηκε η ζωή
όλη ένα δάκρυ, απ’ το πρωί
έως την εσπέρα.
κι άλλο πια τώρα δε μου μένει,
παρά θεοί μου αγαπημένοι,
νάρθω εκεί πέρα.

Anna de Noailles (1876 1933)
ΜΤΦΡ. Κ.Γ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ