ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΚΑΙ ΡΟΔΟΠΗ

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΚΑΙ ΡΟΔΟΠΗ

Πώς ανεβαίνεις στα ψηλά, γλυκειά, λαμπρή, ώ σελήνη!
Η άνοιξη πάει, κι έχει το πικρό Φθινόπωρο απομείνει!
Το θέρος το φανταχτερό κ' η άνοιξη η ανθισμένη
πέρνουν και την αγάπη μου μαζί τους, που πεθαίνει!
Το χελιδόνι είναι μακρυά, τα φύλλα σκόρπια χάμου.
Ώ έλα, Ροδόπη, ζύγωσε, σ' αποθυμώ κοντά μου.
Η αύρα, που ερωτικά φυσάει απ' το δικό σου στόμα,
μέρες του θέρους, όμορφες, θα μου θυμίση ακόμα,
και θα πλανέσω τον καιρό και τον πικρό μου πόνο,
τα στήθεια σου, απ' τη νειότη τους μεστά, σαν καμαρώνω.

Jean Μoreas 1856-1910
ΜΤΦΡ.ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ